Eerlijk en puur

Dit boek heb ik mogen lezen als deelnemer aan een Hebban leesclub. Ook de eerste twee boeken van Aisha heb ik op deze manier gelezen en dat zegt genoeg over mijn enthousiasme voor deze auteur.

Aisha heeft een prettige, rustige en bescheiden manier van schrijven, zeer toegankelijk en helder. Korte duidelijke zinnen, het verhaal wordt niet afgeraffeld, het is niet clichématig en er is gelukkig geen geforceerde’mooischrijverij’.

‘Wat wij verzwijgen’ is een autobiografische roman met een zeer beladen thema. Mia wordt als jong meisje misbruikt door haar pedofiele oom. Een misbruik dat pas jaren later, als Mia een tiener is, aan het licht komt. De Indische familie van de vader van Mia komt in de jaren ‘60 naar Nederland en over het verleden wordt eigenlijk nooit gesproken; de Indische zwijgcultuur viert hoogtij in de familie en die zwijgcultuur zet zich voort en verplaatst zich naar het heden, over het misbruik wordt dus ook niet gesproken.

“Het was niet de gewoonte van ons, Indo’s, om de vuile was buiten te hangen.”

Het hele boek wordt geschreven vanuit Mia; in een aantal cursief gedrukte hoofdstukken spreekt zij haar herinneringen aan haar oom uit, geschreven vanuit de derde persoon. Wij gaan met Mia terug naar haar jeugd en leren haar en haar oom, die overigens geen naam krijgt in het boek, beter kennen.

Mia houdt van haar oom maar ze verafschuwt de dingen die hij met haar doet. In de ogen van een jong meisje uitermate verwarrend, helemaal als je er met niemand over kunt praten.

“Van mijn moeder mocht ik ‘s ochtend vroeg, wanneer iedereen nog sliep maar ik al wakker was, niet bij jou in bed kruipen. Ze zei niet waarom dat niet mocht, evengoed deed ik het niet. Zij wist niet, kon niet weten, dat jij ‘s avonds, wanneer zij weg waren, bij mij in bed kroop.”

Na het overlijden van haar oom, die zij inmiddels al meer dan 25 jaar niet heeft gezien, bezoekt zij zijn appartement. Ze onderwerpt zijn appartement aan een grondige poetsbeurt en hoopt met deze schoonmaakbeurt ook haar nare herinneringen te kunnen wegpoetsen. Mia is intussen 40, getrouwd en moeder van twee dochters. Voor haar hoog tijd om vooruit te kijken in plaats van achterom.

Hoewel het verhaal schrijnend is, de eenzaamheid en onmacht van Mia spatten van de pagina’s af, is het niet sentimenteel. Het is een knap geschreven boek dat genoeg maar niet alles vertelt. Ik heb respect voor Aisha dat ze met haar verhaal naar buiten durft te komen.

Het boek had voor mij nog wat aan kracht kunnen winnen als het iets meer diepgang had gehad en de uitwerking van de karakters wat uitgebreider was. De échte emotie kwam bij mij soms net niet binnen, maar misschien heeft Aisha dat wel heel bewust zo gedaan. Ik heb het boek vier sterren gegeven.