Lezersrecensie
Een ontroerende familiegeschiedenis
Na haar vele reizen in Afrika, Oost-Azië en andere conflictgebieden keerde Lieve Joris halverwege de jaren 2010 terug naar haar roots in België. Hier schreef zij in 2018 het boek “Terug naar Neerpelt”, dat hoofdzakelijk draaide om haar aan drugs verslaafde broer Fonny (Alfons), die in de tijd een grote druk op het gezin legde.
Haar nieuwste boek bestaat uit twee delen, die respectievelijk draaien rondom haar vader, die, net als eerder haar moeder, begint te dementeren en om haar “zusje” Hildeke, die geboren werd met het syndroom van Down.
Het deel waarin de geleidelijk voortschrijdende dementie van haar vader centraal staat, heet “De schepper”. Deze titel is mij niet geheel duidelijk, omdat hij weliswaar de vader in het gezin is, maar niet de strenge en dictatoriale persoon die je bij deze betiteling verwacht. Ze beschrijft heel goed de ontreddering die zich van hem en soms ook van zijn kinderen langzaamaan meester maakt. Nadat hij thuis niet meer te handhaven is, wordt hij in een verpleeghuis geplaatst, waar hij soms opstandig en soms meegaand is. De kinderen bezoeken hem afwisselend, waarbij ieder van uit zijn of haar eigen invalshoek het beste met hem voor heeft, al botst dit soms wel eens.
Het tweede deel, “Hildeke” verhaalt hoe de zuster Hildeke een vrij centrale plaats in het gezin heeft. Over het algemeen is zij een positieve kracht die veel liefde brengt en losmaakt. Maar ook zij begint uiteindelijk weg te glijden in een dementie die op nagenoeg dezelfde manier wordt opgevangen door haar broers en zusters. Toch zijn er ook wrijvingen en conflicten, omdat ieder op zijn eigen wijze het beste met Hildeke voorheeft, wat regelmatig botst. Hildeke zelf komt uit het boek naar voren als een persoon vol liefde.
Waar in “Terug naar Neerpelt” veel irritatie en boosheid doorklinkt, is “Hildeke” een boek dat is geschreven vanuit liefde en compassie. Het is een boek dat de lezer direct grijpt en dat moeilijk is weg te leggen. Nergens wordt het verhaal larmoyant, maar het is wel heel aangrijpend.
Haar nieuwste boek bestaat uit twee delen, die respectievelijk draaien rondom haar vader, die, net als eerder haar moeder, begint te dementeren en om haar “zusje” Hildeke, die geboren werd met het syndroom van Down.
Het deel waarin de geleidelijk voortschrijdende dementie van haar vader centraal staat, heet “De schepper”. Deze titel is mij niet geheel duidelijk, omdat hij weliswaar de vader in het gezin is, maar niet de strenge en dictatoriale persoon die je bij deze betiteling verwacht. Ze beschrijft heel goed de ontreddering die zich van hem en soms ook van zijn kinderen langzaamaan meester maakt. Nadat hij thuis niet meer te handhaven is, wordt hij in een verpleeghuis geplaatst, waar hij soms opstandig en soms meegaand is. De kinderen bezoeken hem afwisselend, waarbij ieder van uit zijn of haar eigen invalshoek het beste met hem voor heeft, al botst dit soms wel eens.
Het tweede deel, “Hildeke” verhaalt hoe de zuster Hildeke een vrij centrale plaats in het gezin heeft. Over het algemeen is zij een positieve kracht die veel liefde brengt en losmaakt. Maar ook zij begint uiteindelijk weg te glijden in een dementie die op nagenoeg dezelfde manier wordt opgevangen door haar broers en zusters. Toch zijn er ook wrijvingen en conflicten, omdat ieder op zijn eigen wijze het beste met Hildeke voorheeft, wat regelmatig botst. Hildeke zelf komt uit het boek naar voren als een persoon vol liefde.
Waar in “Terug naar Neerpelt” veel irritatie en boosheid doorklinkt, is “Hildeke” een boek dat is geschreven vanuit liefde en compassie. Het is een boek dat de lezer direct grijpt en dat moeilijk is weg te leggen. Nergens wordt het verhaal larmoyant, maar het is wel heel aangrijpend.
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Martin Pruimers
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
