Om stil van te worden

Ik vind dit weer zo een boek dat ik moeilijk kan beoordelen en dat ik daarom op twee gebieden ga aanpakken: inhoud en stijl.
Dit boek is op waargebeurde feiten gebaseerd en dat voel je ook. Je merkt dat het min of meer als een soort van dagboek leest. Het relaas over Shari die de merrie Blanche ontmoet en de band die ze opbouwen, kan niemand onberoerd laten. Zeker het einde zal je emotioneel krijgen.

Toch kan ik dit boek niet zomaar vijf sterren geven, omdat het verhaal me raakte, omdat er ook dingen waren die me soms stoorden in mijn leesplezier, die ik als normaal bekijk, maar die voor mij de vlotte leesbaarheid er uit haalde. Zo waren er bladzijden die wemelden van de stopwoorden. De stijl was ook heel herhalend en soms ook wat tautalogisch verklarend op een manier dat het me soms bijna uit het zadel, of beter gezegd uit het boek wierp. Af en toe moest ik me er hierdoor een beetje door worstelen. Het leestempo van dit boek lag daarom ook vrij laag.

Gezien dit een debuut is en Mia Farnwood me duidelijk overtuigd heeft dat ze kan schrijven en met iets meer redactionele zorg een echt meesterwerk kan neerzetten, besluit ik dus die ster af te trekken als aandachtspunt.
Dus ja, het verhaal staat. Daar kan ik niets aan toevoegen. Of misschien wel: stiekem hoop ik op een positief vervolg op dit verhaal. Stiekem lees ik echt mee met de betrokken personen en hoop ik dat Blanche ooit terugkomt naar Shari. Op dat punt dus 5 sterren.

De schrijfstijl wist me dus minder te bekoren. Ik heb al erger gelezen en hoogstwaarschijnlijk zelf geschreven, dus ik kan niet helemaal negatief zijn, omdat het toevallig ook mijn knelpunten waren die ik herkende en ik het boek er zeker niet door opzij gelegd heb. Ook taalkundig heb ik geen fouten ontdekt, dus ik zou hiervoor 3 sterren geven.

Dat maakt mijn totaaloordeel over dit boek dus 4 sterren, waarvan ik weet dat er potentieel meer in zit.