Tussen De Strangorianen en Katastroof

Ik ben in dit boek begonnen, omdat ik beloofde het eBook voor deze auteur na te kijken. Om eerlijk te zijn, vond ik het niet helemaal mijn ding.
Waarom? Het is echt wel meer fictie dan historische fictie. Uiteindelijk ben ik het zo beginnen lezen en dan viel het mee.
Het verhaal van Marieke die als dienstmeid bij de donkerblauwe Trappisten begint, zit ergens wel goed in elkaar. Ik vond het vlot geschreven, al kwam het verhaal in mijn ogen nogal traag op gang en wikkelde het zich op het einde nogal snel af met een voorspelbare plot. De emoties zijn wel goed uitgewerkt, maar hier en daar liep in wat verloren in wat ik als oeverloos gezwets over culinaire aangelegenheden vond. Zo heb ik nu bijvoorbeeld helemaal geen zin in krentenbrood. Dat lust ik al niet.
De geloofwaardigheid van het verhaal is voor mij helemaal nul, omdat ik toevallig wel meer weet over de Trappisten en hun gebruiken. Zo kiezen ze bijvoorbeeld de kleur van hun kleding niet. Dat is opgelegd door hogerhand. Een jongere abt die een beetje de pineut is, klopt ook niet. Dat ze bezig zijn met de omzet, is helemaal te gek, want de Trappisten brouwen hun bier enkel om in hun eigen levensbehoeften te mogen voorzien en zijn niet gericht op hogere winstmarges. Daarnaast is het geen gezellige roddelclub van heren en een vrouw in dienst … Nu ja, zou in werkelijkheid niet zo vlot onthaald worden. Met hun gelofte van soberheid zie ik ze zeker geen dure bloemetjesgordijnen ophangen.
Ik miste echt het geloof in dit boek. Nergens zou je de monniken zien bidden bijvoorbeeld. Ik kreeg geen beeld van een monnikenklooster anno 1950. Eigenlijk had ik meer het gevoel dat ik ook niet in Nederland zat, maar gewoon hier in Antwerpen, te kijken naar afleveringen van De Strangorianen met de The Strangers in de hoofdrol. Of dat ik naar Katastroof zat te luisteren met "Dansen met de paterkes". Dat maakte voor mij dan weet wat goed, omdat ik deze bands als cultureel erfgoed van mijn stad bekijk.
Dus realiteit? Nee! Amusementswaarde heeft het boek wel. Er zaten ook nog enkele accuraatheidsfouten in, die konden vermeden worden, maar die heb ik de auteur privé meegedeeld.
Laat ik het zo stellen dat ik best een leuk boek vind om te lezen met het verstand op nul en me te amuseren. Het is terecht een fictiewerk en dat staat ook in het begin vermeld.
De minpunten vond ik vooral het oeverloze doordrammen en blijven herhalen van bepaalde dingen. Zo leken de Trappisten meer een club drinkende vrijgezellen dan een kloosterorde. Iets minder de nadruk leggen op het eten en drinken zou me minder het gevoel van indigestie gegeven hebben bij het lezen.
Het boek leest wel vlot, maar echt niet mijn ding. Ik heb eigenlijk minder idee hoe ik het moet klasseren. Vond ik het echt slecht? Niet meteen, maar het is minder mijn stijl. Daarom geef ik 3 sterren en laat ik alles in het midden. Ik kan perfect begrijpen dat dit een boek is waar sommige lezers wild van gaan worden, maar waar anderen dan weer gaan op afknappen.