Wat oorlog met je doet

Over het verhaal kan ik kort zijn: hoofdrolspeelster Eva verliest haar ouders en broertje tijdens de oorlog, waardoor ze op wraak zint en zich bij het verzet aansluit.
Het eerste wat me opvalt, is dat er vooral in het begin nogal impulsief reageert. Na een bezoek aan haar beste vriendin komt ze thuis. Ze treft er haar gezin uitgemoord aan. Meteen gaat er ervan uit dat de Duitsers erachter zitten. Gezien het oorlog is, kan ik me inbeelden dat het een logische conclusie is.
Dan gaat ze op zoek naar het verzet. Ze vindt makkelijk een groepje, via een jongeman waar ze een oogje op heeft. Dit blijft wederzijds te zijn. Ze beginnen een relatie. Hun impulsiviteit krijgt meer vorm, naarmate dat blijkt dat elke dag hun laatste kan zijn.
Ik vind het verhaal en beetje zwart/wit geschreven. De Duitse bezetters zijn voorgesteld als de domme, wrede bezetters. Ik miste hier een beetje nuance om het geheel iets meer cachet en geloofwaardigheid te geven.
De schrijfstijl vond ik vlot lezend. Af en toe was het taalgebruik iets te eenvoudig voor de doelgroep naar mijn gevoel. Ook kwam ik wat veel herhalingen tegen en overbodige verklaringen. Zo was het wel duidelijk wie een bepaalde actie overleefd heeft, zonder dat te moeten blijven herhalen en weet je wel waarom er bloed op iemand hangt, zonder dat dit nog eens expliciet vermeld hoeft te worden.
Ik vond op de hoofdrolspeelster na, de personages minder goed uitgewerkt. Dat kan bijdragen tot de sfeer van het boek, maar kon ook voor extra diepgang gezorgd hebben. Hier en daar kreeg ik het gevoel meegetrokken te worden in de spanning, maar minder goed met de personages mee te leven. Ik heb het ervaren als een actiefilm. Ik heb het boek in één keer uitgelezen. Neerleggen was moeilijk. De spanning bleef erin. Emotioneel maakte het bij mij minder los.
Ik vond het al bij al een aangename leeservaring. Ik zou het 3 en een halve ster geven, die ik graag afrond naar vier.