En toen ...

Hoe moet ik dit boek recenseren? Om eerlijk te zijn, door alles in het midden te laten. De start van dit boek over Anouk die Sven leert kennen op een personeelsfeestje, met hem gaat samenwonen en dan ...
De start was veelbelovend. Meteen zat ik in het verhaal en kon ik het boek amper opzij leggen.
Dat veranderde naarmate de bladzijden vorderden. Is het verhaal ongeloofwaardig? Niet meteen. Alles valt wel op zijn plaats, maar wat ik graag opgelost zag, is niet opgelost geraakt. Ik kan er moeilijk iets over lossen, zonder spoilers te geven.
Wat het boek in mijn achting deed dalen, waren de laatste 100 bladzijden die voor mij als dode tekst lazen. Het verhaal verdween in gemijmer en gepeins. Ik kreeg zelfs het gevoel, dat ik bij nader inzicht ook bevestigd zag, dat er op het einde echt tekst in herhaling viel.
De laatste 100 bladzijden konden wat mij betreft geschrapt worden. Dat was het verhaal rekken en ik kreeg het gevoel dat dit een turf met een minimum aantal woorden moest worden, waardoor de laatste hoofdstukken er kunstmatig aan gebreid waren.
Jammer. Het verhaal was goed, maar te lang uitgesponnen, te herhalend en het einde maakte voor mij het boek dood. Dit boek zou beter tot zijn recht gekomen zijn bij een uitgeverij die meer om kwaliteit dan om kwantiteit van de manuscripten zou geven en bij een redactie die het zou aangedurfd hebben om in het einde te snoeien.
Ik geef dit boek afgerond 3 sterren, omdat het idee goed was, maar de uitwerking naar mijn mening beter kon.