Te sprookjesachtig

De ogen van Fadil bevat acht verhalen of beter gezegd sprookjes. Sprookjes? Jawel, dieren kunnen praten, mensen beschikken over unieke gaven en we verkeren in een tijdloos en geografisch onbestemd oosters land. Ook de toon is des sprookjes. In sommige verhalen neemt een verteller het woord en geeft hier en daar commentaar op het vertelde.

Benzakours troeven zijn het zintuiglijke, het sensuele en de soepele stijl. Die sleuren je zijn sprookjeswereld in. Even waande ik me weer de jongen van tien die het dikke sprookjesboek van de gebroeders Grimm voor de derde keer las. Kortom, het is beslist geen straf zijn boek te lezen. En dapper, althans dwars, om in deze literaire tijden sprookjes te schrijven.

En toch.

Het is net iets te makkelijk, net iets te onbeduidend, net iets te saai. Ook omdat het plot van de verhalen aan de zwakke kant is. Bij het lezen bekroop me steeds meer de vraag waarom Benzakour zijn sprookjes niet in het heden heeft geplaatst. Zou dat niet spannender zijn?

Benzakours slotverhaal geeft het antwoord. Ja! Dat verhaal speelt in het Marokko van de jaren tachtig. Een jongen krijgt inwijding in de liefde van een oude, dikke diva in de setting van een huisje aan een verlaten strand. Maar is die jongen niet te jong, is zij niet te gevaarlijk, wat gebeurt er nou echt? Het verhaal balanceert tussen herinnering en sprookje. Mooi.