Een waanzinnig en wervelend avontuur

*** opgelet, spoilers in deze review ***

Voor diegenen die het boek ‘De laatste beer’ nog niet lazen, je kan dit boek afzonderlijk lezen maar je merkt wel dat het een vervolgverhaal is.

En waarom niet eerst het eerste boek lezen? Het is sowieso prachtig.

Het is altijd even afwachten of een vervolg hetzelfde gevoel weet te evenaren als zijn voorganger en ik kan je verzekeren dat dat in dit geval zeker waar is.
In no time zat ik op de Noordpool tussen de ijsschotsen, de koude temperaturen en de belevenissen van April en Beer.

Ik hou van deze vastberaden jongedame en van de passie die ze heeft voor het klimaat.
Geweldig ook hoe het boek lezers bewust maakt van klimaatverandering en de effecten die dit heeft op onze wereld en de natuur.

Maar het verhaal gaat ook over verdriet, verlies, liefhebben, loslaten, familie, vriendschap, moed en aanvaarding.

Hannah Gold weet als geen ander om een krachtige verhaallijn tot leven te brengen in een heerlijke schrijfstijl en combineert op vakkundige wijze de realiteit met fantasie om een verhaal te schijven dat ons allemaal aanbelangt.

Ik moest weer even selecteren welke mooie zinnen ik wilde bewaren in deze post, het waren er meer dan ik in foto’s kan delen op Instagram, dat zegt genoeg.

April voelt zich niet helemaal thuis op haar nieuwe school, heeft moeite om zich aan te passen na de verhuizing en haar vader heeft een nieuwe vriendin waardoor ze zich een beetje buitengesloten voelt.
Als ze na 17 maanden vol weemoed terugdenkt aan haar dikke poolvriend Beer dan is ze er zeker van dat hij haar in een droom geroepen heeft om terug te keren. Sinds het moment van haar droom kijkt ze uit naar de maandelijkse e-mail update van Tör (April’s vriend uit het vorige boek) en als dan blijkt dat er op een ijsbeer geschoten is in Longyearbyen, dan is ze er zeker van dat dit Beer is.

Haar buikgevoel zegt dat er iets niet klopt en ze weet haar vader te overtuigen om onmiddellijk samen met haar naar het Poolgebied te reizen.

Haha, dat is natuurlijk wel een beetje ongeloofwaardig maar écht je trapt er met je beide voeten in want je wil ook gewoon zó graag dat ze Beer gaat helpen.
Natuurlijk is de vriendschap met een ijsbeer ook onmogelijk want ja, het zijn en blijven dieren in de wildernis maar om één of andere reden voelt dat in dit verhaal volkomen natuurlijk. :)

April is onstuimig en ongeduldig als ze aankomt in Spitsbergen en ze kan niet snel genoeg de tocht aanvatten om Beer te zoeken. Samen met Hedda, haar vader en haar Tör trekken ze met twee hondensledes het woeste poolgebied in.

Het wordt een wervelend en spannend avontuur want het is duidelijk dat Beer écht hulp nodig heeft en April is vastberaden om die hulp te bieden, maar ze is niet altijd even voorzichtig en komt natuurlijk een paar keer in benarde situaties terecht.

Haar buikgevoel was juist: Beer had hulp nodig en niet alleen Beer maar ook een kleine baby ijsbeer (Peanut). Door de klimaatverandering is er weinig voedsel te vinden en is de Berenmoeder helaas overleden. Beer wil zijn kleintje redden en natuurlijk wil April dat ook dus het is een race tegen de tijd in het barre, meedogenloze Arctische landschap.

Het boek eindigt hoopvol en April krijgt van haar vriend Tör te horen dat haar dromen belangrijk zijn en dat ze met haar hart en haar passie anderen kan inspireren.

En als dan blijkt dat April’s vader besloten heeft om zich samen met zijn nieuwe vriendin, Maria en April te vestigen in Spitsbergen, dan kan April haar geluk natuurlijk niet op.
Ze is eindelijk waar ze zich het meest thuisvoelt…

Deze duologie is echt zo de moeite om te lezen én niet alleen voor kinderen…

Ooh en natuurlijk wil ik ook nog even felicitaties rondstrooien voor Levi Pinfold die dit boek wederom fantastisch geïllustreerd heeft. Zo gedetailleerd, zo subtiel en zo treffend. Sommige illustraties had ik stiekem wel heeeeeel graag in kleur gezien. De