Taalgenot

In een voor mij onrustige periode las ik ‘Zwarekousenkerk’ voor het eerst. Wat ben ik blij dat ik het boek opnieuw heb opgepakt om te kunnen genieten van dit prachtige en aandoenlijke verhaal, maar ook van de schrijfstijl van Joke Gunter. Waar de titel op slaat wordt overigens al vlug duidelijk. Het betreft een van de versprekingen die je eigenlijk geen verspreking kunt noemen.
Als lezer waande ik me mee op de reis die hoofdpersonage Jikke met haar volwassen autistische ‘kindman’ Jop maakt. Ze vertellen elkaar verhalen vanuit hun eigen belevingswereld waardoor je als lezer daadwerkelijk het gevoel krijgt erbij te zijn. Ieder verhaal krijgt vervolgens ook letterlijk een plek waar het volgens moeder en zoon thuishoort. Het verhaal is intens, teder en zit boordevol zinnen waar ik op bleef hangen omdat ik bang was ze te vergeten als ik verder las. De ene keer vanwege de compositie de andere keer van verwondering en bewondering voor Jikke en Jop.

Bijvoorbeeld:

Uit een verhaal van Jop:
Jop: ‘Ik eet geen streepjes.’ Hij doelt op een gesneden ei op zijn boterham. Als opa de ‘streepjes’ bedekt met mayonaise zodat ze niet meer zichtbaar zijn is Jop niet content: ‘Ik proefde ze nog steeds.’

Een scene uit de reis:
Aan het eind van de reis beleeft Jikke het zeldzame moment van fysiek contact met haar zoon. In de bus naar huis leunt hij met zijn hoofd op haar schouder ‘ ... zijn adem stapelt hartjes op het beslagen raam’.

Deze twee voorbeelden geven iets van de sfeer weg en daar wil ik het bij laten. Lees dit boek en geniet. Het is een van de mooiste boeken die ik in jaren heb gelezen en ik geef het 4 dikke sterren. Net geen 5 omdat ik het lettertype/regelafstand niet heel prettig vond. Soms leek de spatie te ontbreken.