Gedurfd

Tranen van een Feniks
- Zoektocht naar verbinding

Een gedurfde roman waar maar weer eens duidelijk wordt dat niets menselijks ons vreemd is, behalve misschien en helaas je echt kwetsbaar durven tonen op de manier zoals Ema dat doet. Hetgeen iets anders is dan ieder ongemak van de daken schreeuwen. Ema neemt je middels Emma’s leven en liefdes mee op zoek naar verbinding met haar naasten en zichzelf. Het is moeilijk mij als lezer te boeien met verhalen over liefdes en interpersoonlijke strubbelingen, toch kon ik het boek niet wegleggen. Dat heeft enerzijds met Ema’s schrijfstijl te maken, ongecompliceerd in tegenstelling tot haar leven. Hierdoor houd ik als lezer precies de goede afstand, duik ik niet te gedetailleerd in iemands privéleven en toch genoeg om mee te kunnen voelen. Ze vormt mooie zinnen, zonder pathetisch te worden. Soms poëtisch, dan weer grappig, zonder een stijlbreuk te ervaren. Je vaart mee in het hoofd en hart van een vrouw waar je van gaat houden om haar veerkracht, intelligentie en humor in haar bewogen liefdesleven.
Anderzijds voelt verhaal als urgent voor de schrijfster, ze moet het kwijt alsof haar tranen niet opluchtten. Een verhaal als dit leent zich makkelijk om in het karakter van een zelfhulpboek te vervallen en dat doet het geenszins. Het is het gevoel dat het uit haar tenen komt dat maakt dat ik alles aanneem als waargebeurd. Hoewel ik niet zeker ben of alles waargebeurd is en dat vind ik als lezer dan weer prettig. De symboliek van de dans en die van de Feniks lopen prachtig als een rode draad, gedoseerd door het verhaal. Mij rest na afloop enkel nog de vraag of de Tango met Bas is hervat.
Dankjewel Ema.