Heerlijk verhaal

Sinds ik zelf ‘voor het echie’ schrijf, lees ik zo nu en dan het werk van collega- schrijvers om hun boeken te ‘recenseren’ en om er zelf van te leren. Dit betreffen ook boeken die niet mijn genre zijn.
Geestverwanten is een YA en zou ik onder andere omstandigheden nooit hebben opgepakt. Waar ik bij boeken buiten mijn genre en heel soms ook binnen mijn genre ( thrillers), vaker vrij klinisch tot het vormen van mijn oordeel/leeservaring kom, sleepte Geestverwanten me vanaf de eerste bladzijde mee. Ik kon het niet wegleggen.
Het boek klopt van voren tot achteren en de schrijfstijl is, in tegenstelling tot wat ik bij YA zou verwachten, alles behalve kinderlijk en toch eenvoudig genoeg voor de doelgroep. Wat de schrijfster naar mijn mening ook erg goed heeft gedaan is om alle cliché- elementen die je bij een verhaal over het paranormale verwacht, zo te verwerken dat ik het als lezer niet als cliché ervoer. Het verhaal blijft spannend en onvoorspelbaar. De personages en met name hoofdpersonage Merthe en haar strubbelingen, zijn goed en geloofwaardig neergezet.
Wat me het meest aansprak en waarom ik
misschien wat lyrisch overkom is dat Hilda iets bij me voor elkaar kreeg dat alleen Stephen King’s IT met me deed. Ik voelde me weer kind, was weer puber en rook, zag, proefde de omgeving, de angsten, onzekerheden etc... zoals ik dat op die leeftijd ook deed, zonder maar een seconde te worden belemmerd door mijn levenservaring en relativeringsvermogen. Ik was erbij en ik zat volledig in het verhaal.

Om het in de sfeer van het boek af te sluiten: ik schreef me een poos geleden in voor de boekentoer van Geestverwanten en ontving het bericht dat ik te laat was. Het boek was uit de toer genomen. Gisteren lag het tot mijn verbazing toch in de brievenbus. Een vergissing van de organisator of een goedgezinde geest die deze fijne fout uit het hiernamaals aanstuurde en me een paar uur puur leesgenot gunde? Ik hou het op het laatste ;-)

Van mij krijgt Geestverwanten een dikke 5 sterren.