Lekker vlot boek

Samenvatting
Lynn is schrijfster en wil haar tijd volledig besteden aan het schrijven van haar boek. Via een makelaar komt ze een huis tegen dat voldoende afgezonderd ligt zodat ze in alle rust kan schrijven. Het enige is dat het huis een nogal gruwelijke geschiedenis kent. Er heeft zich daar een drama afgespeeld met dodelijke afloop. Sindsdien staat het huis als spookhuis te boek in de omgeving en niemand wil er wonen. Lynn is de flauwste niet en koopt het huis, Een spookhuis, wat een flauwekul!

Nadat ze haar intrek in het huis heeft genomen gaat ze aan de slag met haar boek en ruimt het huis stap voor stap op. Dan bemerkt ze een aantal vreemde zaken en zelfs in haar slaap laten die haar maar niet met rust. Zou het dan toch zo zijn dat ze een grote fout heeft gemaakt met de aankoop van dit huis, had ze beter naar de geruchten moeten luisteren? Gelukkig kan ze bij haar buren terecht, die wonen een stuk verderop. Er ontstaat een goede band en Lynn voelt zich al snel op haar plaats bij hen. Ze kan haar bevindingen m.b.t. haar huis goed met hen delen en kan op hun hulp rekenen wanneer dat nodig is.

Maar wat moet ze toch met dat onderbuikgevoel en de rare gebeurtenissen in het huis? Met Mark, de buurman, kan Lynn het bijzonder goed vinden en het duurt niet lang tot ze voor hem valt. Maar waarom negeert ze de signalen van anderen dat juist hij de hoofdverdachte was van de moorden die in haar huis hebben plaatsgevonden?

Beoordeling
De proloog begint al meteen gruwelijk en veelbelovend. Als dit de toon zet voor de rest van het verhaal dan is spookhuis een understatement. Na deze intro begint ieder hoofdstuk met een quote van een bekend persoon, denk aan Bob Dylan, Lord Byron en Godfried Bomans. Deze quotes hebben betrekking op de inhoud van het hoofdstuk dat volgt. Dat is mooi gevonden vooral omdat ze daardoor een betekenis krijgen en van toegevoegde waarde zijn.

‘Ik geloof niet in spoken maar toch ben ik er bang voor.’ -Lord Byron-

Dinie schrijft lekker vlot en weet geregeld een wending te geven die je niet had voorzien. Dat leest prettig en houdt je bij het verhaal. Ook het onderscheid qua lettertype als het op ‘de dader’ aankomt is erg prettig, je weet meteen dat de cursief gedrukte tekst vanuit zijn/haar perspectief is. De personages worden sterk neergezet en hebben zeer diverse karakters. Van heel impulsief naar naïef en van stoer naar angstig. Alle emoties zijn in de personages verweven zodat het bij hen en de situatie past. De jaloezie, de angst en het onwetende, het niet kunnen vatten van bepaalde situaties zijn goed uitgebouwd. Helaas zijn sommige zaken toch wat vergezocht, dat is tot een bepaalde grens bij fictie ook wel acceptabel, maar zo heel nu en dan zijn er toch situaties die echt de verbeelding voorbij gaan. Daar kun je van vinden wat je wilt natuurlijk maar het tastte in deze proporties soms het geloofwaardige aan, het was nét over de top. Gelukkig beïnvloedde dat het leesplezier verder niet maar het was gewoon jammer, het verhaal had het niet nodig om die overtreffende trap te hanteren want het was met vlagen al spannend genoeg.

De letterlijke betekenis voor Knekelhuis is volgens Wikipedia een gebouw op een begraafplaats of een deel van een kerk, waar beenderen van overledenen worden bewaard (bijvoorbeeld de beenderen die worden gevonden bij het delven of ruimen van graven). En nu maar raden wat de titel gemeen heeft met het goed opgebouwde verhaal. ‘Knekelhuis’ is een lekker boek, niet te dik, niet te moeilijk en met vlagen best spannend. De plotwending is oprecht origineel te noemen al is ie wat vergezocht. Doordat Dinie een vlotte pen hanteert en je meevoert in het verhaal ben je er zo doorheen en heb je een paar aangename leesuurtjes achter de rug.