Indrukwekkend

"Je kent ze vast wel; personen die stil, gelaten, afwachtend, teruggetrokken, verlegen en zelfs soms wat onderdanig zijn. Een 'muurbloem', een 'muis'. Onopvallend en gemakkelijk over het hoofd te zien.
Elisabeth en haar 16 jarige dochter Shelley voldoen volledig aan al deze kenmerken.
Als ze samen zijn is er niets aan de hand, moeder en dochter hebben een innige band, ze zijn op elkaar aangewezen, ze zijn hetzelfde. Het zijn 'muisjes'.
Nadat Shelley's vader haar moeder én haar plotseling heeft ingeruild voor een veel jongere vrouw zijn Elisabeth en haar dochter op elkaar aangewezen. Samen zijn ze naar het platteland verhuisd. Weg van de stad, weg van de drukte, weg van iedereen.
"Honeysuckle Cottage" is dé plek voor de twee vrouwen, een ware oase waar ze samen genieten van de stilte, de natuur en van al het moois om hen heen. Het is hún domein, niemand die hier over hen heen loopt.
Shelley gaat niet meer naar school, daar is té veel gebeurd. Ze krijgt thuis les en is dan ook, behalve tijdens de lessen, bijna de gehele dag op zichzelf aangewezen omdat haar moeder werkt. Daar ondergaat Elisabeth op haar beurt ook het nodige; dag in dag uit voelt zij hoe het is als men over je heen walst, om ver onder je niveau te moeten werken, dat je baas zijn handen niet van je af kan houden, dat je alle rotklusjes krijgt en dat je baas dan vervolgens met de eer gaat strijken met jouw werk. Collega's die je daardoor niet naar waarde inschatten en je links laten liggen. En dat alles voor een veel te laag salaris. Elisabeth ondergaat dit allemaal en het leven is verre van gemakkelijk. Gelukkig hebben moeder en dochter elkaar én de veiligheid van "Honeysuckle Cottage".

Maar wát gebeurt er als die veiligheid grof wordt verstoord? Wanneer zijn deze twee bereid 'hun' domein te beschermen? Wanneer slaan de stoppen door bij deze goedwillende, timide, vrouwen die schijnbaar alles over zich heen laten komen?"

Als ik naar de cover van dit boek kijk is het eerste wat bij me naar boven komt het woord 'eenzaam'. Bijna tastbaar.
De koptekst 'Hoeveel kun jij verdragen voor je door het lint gaat?' is in combinatie met de foto en de knalrode bloederige stip op de letter 'i' al heel veelzeggend. Ik ben benieuwd, heb inmiddels al veel gehoord over dit boek. De recensies zijn veelbelovend. Ook al is dit boek inmiddels een paar jaar oud, het blijft in de actualiteit, men blijft erover praten. Het is eigenlijk een boek wat van alle tijden is. En dat komt puur door het onderwerp.

"Muis" is het verhaal uit een bepaalde periode uit het leven van de 16 jarige Shelley. Zij omschrijft zelf hoe het is en hoe het voelt om gekleineerd, gepest en zelfs lichamelijk beschadigd te worden in de valse veiligheid die school biedt. Hoe het is om geen aansluiting te vinden bij leeftijdgenoten, het gevoel er totaal alleen voor te staan, overal buiten de boot te vallen.
De manier waarop ze dit beschrijft komt bij mij als lezer behoorlijk binnen, het is zó oneerlijk wat daar allemaal gebeurt! Ook al ben je zelf nooit gepest, je voelt meteen het verdriet van dit jong meisje, een kind nog. Het is mensonterend. Als Shelley vertelt hoe het is als je moeder zomaar aan de kant wordt geschoven zodat vader er vandoor gaat met een veel jongere vrouw, dat hij geen contact meer met je opneemt, zonder reden, dat je het geen dag langer kan volhouden op school, dat je op een vreselijke manier op de proef wordt gesteld. Waar ligt dan de grens van je incasseringsvermogen?
Hoe lang nog, hoe vaak nog voel je die pijn, schrijnend........altijd en overal aanwezig.
Iedereen heeft een grens, zelfs Shelley en haar moeder. Tot hier en niet verder.
Je verlangt naar één ding en dat is rust!
Óf wraak?

Vanaf de eerste pagina zit ik volledig in het verhaal. Je voelt meteen de onmacht, de vernederingen, de onderliggende woede en frustratie, het verdriet.
Dit verhaal is zó menselijk beschreven, het is bijna tastbaar hoe de twee vrouwen alles ondergaan. Soms roep ik bijna; 'kóm op zeg, kom eens voor jezelf op, sla terug!'. Ik kan me niet voorstellen hoe dit alles moet zijn, hoe dat moet voelen. Natuurlijk ben ik bekend met het feit dat er gepest wordt, zowel door jong als oud. Dat het iemand voor het leven tekent, beschadigd, en een heel laag zelfbeeld kan geven. Dusdanig laag zelfs dat het onmogelijk kan zijn om je in de maatschappij staande te houden. Maar wat je eigenlijk zelden hoort is dat er iets met je gebeurt, iets dat van heel diep van binnen langzaam maar zeker naar boven borrelt. Dit komt in het verhaal heel duidelijk naar voren. Want ja, tót hoever laat je dit over je heen komen? Hebben 'muurbloemen' en 'muizen' eigenlijk wel hun grenzen?

Het onderwerp 'pesten' is bij iedereen bekend, het is iets waar we met z'n allen heus wel ooit mee te maken hebben gehad óf wellicht nog gaan krijgen. Het is iets waar we iets aan moeten doen, méér dan zeggen dat het 'niet oké' is. Maar vooral iets waar we niet aan voorbij moeten gaan! Dit boek is een verhaal met een boodschap, een stuk bewustwording. Ondanks dat het een fictief verhaal is zou het zomaar iemand zijn/haar autobiografie kunnen zijn.
Gordon Reece heeft een fijne en ongecompliceerde schrijfstijl, het hele verhaal is consequent geschreven vanuit de persoon Shelley. Korte hoofdstukken en geen moeilijke dialogen of woordgebruik. Het is geloofwaardig, de situatieschetsen zijn zo uit het dagelijks leven getrokken. Het is op momenten zelfs echt spannend. Vooral omdat je geen idee hebt van wat er gaat gebeuren. Totaal niet voorspelbaar, verbazend zelfs.
Ik heb het boek in een paar uur verslonden. Het boek is uit, ik leg het weg, ik kán het dan ook wegleggen. Maar voor zoveel anderen die dit alles dagelijks ondergaan is er geen sprake van weg leggen, het is overleven in de puurste betekenis van het woord.