Het avontuur gaat door...

In maart 2015 verscheen het boek Rode handen, het eerste deel van de Rode trilogie. Een verhaal met een bijzondere invalshoek dat op een dusdanige manier werd verteld dat ik al snel geïntrigeerd raakte. Als je de auteur volgt op social media dan weet je dat Danielle (Jelle) een Twospirit is. Deze wetenschap maakt deze trilogie extra intrigerend.

Amber is de hoofdpersonage in deze trilogie. Tijdens een meditatiesessie in het eerste boek doemen herinneringen op die haar terugwerpen in de middeleeuwen. Al snel blijkt dat een slapende ziel in haar is gewekt en dat zij haar lijf en leden deelt met Tas, een middeleeuwse huurling die 750 jaar geleden leefde en zich nu via Amber openbaart. Er breekt een periode aan waarin Amber maar ook Tamás (Tas) moeilijk hun weg vinden. Ze delen niet alleen een verleden maar ook het heden, in het lichaam van Amber. Voor hen allebei is dit alles een beproeving, een zware strijd.

Rode draden gaat verder waar Rode handen stopte. (SPOILER ALERT)
De situatie thuis is onrustig, er speelt veel. Amber wil antwoorden en daarmee gaat het verhaal meer de diepte in. We weten uit Rode handen dat Tas niet de enige is die zich uit het verleden heeft geopenbaard. Dat zorgt voor complexe en emotionele taferelen in het leven van Amber en de mensen om haar heen. Het ongewenst opdoemen van het verleden valt niet te rijmen met het heden en dat zorgt voor spanningen. Daarbij wordt Tas steeds dominanter en dat gaat zichtbaar ten koste van Amber. Er moet rust komen en snel. Amber en haar vriendin Livine (die Kev, de beste vriend en bloedbroeder van Tas in zich meedraagt) besluiten om af te reizen naar Hongarije, het land van herkomst van Tas en Kev. In de hoop daar antwoorden en rust te vinden.

Je merkt duidelijk tijdens het lezen dat Pasma haar flow heeft gevonden. Ondanks dat het geen gemakkelijk verhaal is en er dingen plaatsvinden die misschien wat moeilijk voor te stellen zijn, heeft het me weer meteen te pakken. Dat zal ongetwijfeld te maken hebben met het feit dat ik enorm gefascineerd ben door het verhaal ook achter deze boeken. De manier waarop Pasma vertelt is niet moeilijk, de materie is dat soms wel. Het is een sterk en overtuigend verhaal maar je moet er wel voor openstaan. Waar Rode handen vooral indruk maakte vanwege het onbekende, bij Rode draden moest dat iets anders zijn.

Er gebeurt heel veel in dit tweede boek. Personages die opdoemen, fikse aanvaringen, dialogen die zonder aanduiding wisselen –de weerspiegeling qua persoonlijke emoties-, en heftige gebeurtenissen. De verwarring, schuldgevoelens, onmacht en frustraties zijn voelbaar en goed voor te stellen. De reis die nodig is om voor iedereen rust te creëren is heftig en vertelt zoveel meer, maar… nog niet alles. Tas was dan een krachtige krijger en Amber beleeft het leven en gevoel van toen door hem, maar andersom is dat net zo. Brengt Hongarije de antwoorden die ze zoeken?

De reis en alles wat daarbij komt kijken is heel intens. Soms met een brok in de keel las je de ontberingen die de hoofdpersonages moesten ondergaan. De vriendschap tussen Amber en Livine gaat verder dan je denkt, is grensoverschrijdend op een wijze die wij niet kennen. Het is een band die zo intens en stevig is dat deze al 750 jaar standhoudt. Het verbindt en breekt, het verward maar geeft ook helderheid. Op zoek naar zichzelf en naar antwoorden gaan Amber en Livine naar de plek waar 750 jaar geleden hun andere ik leefde. Tas als bastaardzoon van een graaf en Kev als zigeuner, toen al elkaars beste vrienden, hechter als broers, elkaars zielsverwant. Eenmaal ter plekke wordt al snel duidelijk dat ze heel veel niet weten van elkaar. Wat volgt is een rauwe, pure ontdekkingstocht naar de diepe krochten van hun ziel.

Net als Rode handen was dit weer een avontuur. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat de hoeveelheid aan namen, in heden en verleden, soms even flink schakelen was maar uiteindelijk komt het mooi samen. Dit boek is niet als standalone te lezen, je moet het ook niet willen. De schrijfstijl van Pasma is bijzonder, vooral erg puur en initieel. Je merkt dat alles heel dicht bij haar ligt waardoor het geheel authentiek aanvoelt. Ze schrijft zoals ze dingen zelf ervaart, dat is mijn gevoel. Soms is dat wat verwarrend maar uiteindelijk komt alles toch helder voor ogen. Het is een hard verhaal, over leven en dood, offers brengen en geofferd worden, liefde en verlies, pijn en eenzaamheid. Vooral dat laatste hakte er wel in. Het leven van Amber en Tas en iedereen om hen heen zal nooit meer hetzelfde zijn en dat levert tijdens het lezen een gevoel van eenzaamheid op.

Er valt nog zoveel te zeggen over dit avontuur maar dat zou jammer zijn. Ga het vooral zelf ervaren. Het is een verhaal dat beklijft en vraagt om meer antwoorden. Hopelijk gaan we die in het slotdeel krijgen.

Rode draden krijgt van mij 4 sterren. Het is met niets te vergelijken dat ik ken en dat maakt het zo bijzonder.