Racen in de 80's

Voor de hoofdpersonage in Sabotage gaat zeker de stelling ‘you love him or you hate him’ op. In Dodelijke ambitie, het eerste boek met Kalle Alhainen, hebben we kunnen lezen hoe het hem is vergaan in de tijd dat hij met het raceteam van Dottcom werkte. Je kunt gerust zeggen dat dat een debacle was met desastreuze afloop. Kalle verdween vervolgens van de radar en kwam achter de tralies vanwege praktijken die zich in Dodelijke ambitie afspeelden.

Maar die tijd is geweest. In dit verhaal krijgen we het levensverhaal van ‘Malle Kalle’ voorgeschoteld. Als vijfjarig jochie verloor hij zijn vader tijdens een F1 race en dat heeft hij nooit echt verwerkt. Daarbij speelt mee dat er veel vragen zijn rondom het ongeluk en dat de ware toedracht nooit aan het licht is gekomen. Wanneer Joe, 34 jaar geleden werkzaam als monteur bij het raceteam van Alhainen senior, contact met Kalle opneemt met informatie hapt Kalle toe. Wat hij echter niet kan voorzien is dat er een beerput aan geheimen, intriges en verraad wordt opengetrokken. Het gewroet in het verleden stuit op weerstand en levens komen in gevaar. Maar Kalle is niet snel onder de indruk en trekt zijn eigen plan. Hij is het immers gewend om zijn leven in de waagschaal te stellen.
Nadat ik de F1 thriller Dodelijke ambitie had gelezen was de nieuwsgierigheid gewekt naar hoe het verder zou gaan met dit verhaal. Maar wanneer je Sabotage leest, besef je eigenlijk dat dit niet zo zeer een vervolg is maar een totaal ander verhaal. Er zijn overeenkomsten, personages en details uit het eerste boek maar beide boeken zijn prima los van elkaar te lezen. Zoals gezegd gaat het nu voornamelijk over het verleden van Kalle en het ongeluk waarbij zijn vader, in de jaren 80, het leven liet. Kalle is een typisch personage en bepalend voor de sfeer. Hij is eigenzinnig, eigenwijs en volhardend. Op zijn eigen manier maakt hij het verhaal. Je ziet hem zo voor je, een stugge Fin met een onwrikbare norse blik. Ik mag hem wel.

Wanneer je liefhebber van de autosport bent, en dan met name van de koningsklasse, zijn deze boeken toch echt wel heel leuk om te lezen. Het verhaal is ook nu zeker de moeite waard en de manier waarop techniek, snelheid en de personages zijn gecombineerd werkt het prima. Opvallend is dat ook Sabotage best een aantal kleine foutjes in het verhaal heeft die storend kunnen zijn. Naamsverwisselingen, een tijdlijn die gevoelsmatig niet klopt, een telfout in leeftijd en (wanneer je het eerste boek hebt gelezen) een auteur die zichzelf een paar keer tegenspreekt. En dat is bijzonder jammer en onnodig. Dit soort dingen zijn op zich gemakkelijk te voorkomen.

Sabotage leest op zich lekker weg maar is op het gebied van de Formule 1 minder fascinerend dan zijn voorganger. Ondanks dat de auteur in het verleden duikt en mogelijkheden genoeg had om flink uit te pakken, blijven de personages op de vlakte. Met ondoorgrondelijke Finnen en stijve Britten is dat nog niet zo’n ramp maar je raakt op deze manier ook niet echt betrokken bij de rest terwijl het verhaal zich daar best voor leent. Ik mis spanning en het gevoel écht in het verhaal te worden gezogen.

Toch heeft Hoogeboom het racecircus ook nu weer vermakelijk in een verhaal verweven. Waar het in Dodelijke ambitie overliep van de techniek anno 2019 en daarmee op voorhand enorm aansprak, is het nu leuk schakelen naar de racewereld in de jaren 80 zónder al die snufjes. Dat de verhaallijnen uiteindelijk samenkomen in het nu, de dramatische afloop van destijds wordt verklaard en dat er een aantal onverwachte wendingen zijn is leuk meegenomen. Maar echt spannend? Nee, dat is Sabotage niet. Geïnspireerd door feiten uit de racewereld heeft André Hoogeboom zijn eigen draai gegeven aan de strijd tussen twee talentvolle racers en dat levert een prettig leesbaar boek op. Ook dit boek krijgt net als zijn voorganger 3 sterren.