Ondersteboven

Nic Farrel heeft haar verleden letterlijk achter zich gelaten. Wanneer haar broer Daniel belt dat hun vader gezondheidsproblemen heeft moet Nic wel terug om wat zaken te gaan regelen. Maar terug naar Cooley Ridge betekent ook terug naar al die herinneringen. En Nic zou die juist het liefste volledig wegblokken. Het is op de kop af tien jaar geleden dat haar beste vriendin Corinne verdween en daarmee haar leven volledig op z’n kop kwam te staan. Deze gebeurtenis zorgde ervoor dat alles veranderde. Waar was Corinne en waarom leek het alsof ze van de aardbodem was verdwenen? De vriendengroep werd onder de loep gelegd maar dankzij de getuigenis van Annaleise Carter was het niet mogelijk daar antwoorden te vinden. Toch leek de hechte gemeenschap ineens heel anders, leugens werden waarheid en de tijd tikte gewoon door. Met dit in haar achterhoofd vertrekt Nic toch naar haar geboorteplaats. Everett, haar verloofde, blijft gewoon thuis want Nic wil haar nieuwe leven afschermen voor dat van vroeger.

Onderweg naar huis doemen haar demonen weer op en dat wordt alleen maar erger hoe dichter ze weer bij de rivier en het huis komt. Ze is destijds vertrokken om nooit weer terug te keren maar is het überhaupt mogelijk los te komen van je verleden? In Cooley Ridge blijft alles en iedereen hetzelfde. Zelfs die heftige gebeurtenis heeft daar tien jaar geleden geen verandering in gebracht en ook nu lijkt dat niet te gaan lukken. Want kort na haar aankomst lijkt alles zich te herhalen, alsof de duivel ermee speelt. Het meisje dat destijds zorgde voor het alibi van de vrienden is nu zelf vermist. En meteen al staat men opnieuw klaar met (ver)oordelen. Maar ook nu is niets zoals het lijkt, identiek aan toen. Nic wil niets liever dan verdwijnen maar dat kan zomaar niet. Ze heeft ook nog eens haar vader, haar broer en haar jeugdliefde Tyler die, net als zijzelf, opnieuw in de belangstelling staan tijdens het onderzoek. Het is weer precies als toen. Er hangt een donkere wolk boven ieders hoofd.

Wát een apart boek is ‘Vermiste meisjes’. Over vernieuwend gesproken zeg!! Niet eerder was een thriller dusdanig opgezet en barst het uit z’n voegen van onduidelijkheden en vraagtekens, heel veel vraagtekens. Wat is namelijk het geval? Megan Miranda heeft ervoor gekozen om het verhaal achterstevoren te vertellen….wat? Ja, precies. Je begint in het eerste deel op dag één, twee maanden geleden, de dag dat Nic aankomt in Cooley Ridge. Daar maak je kennis met de hoofdpersonages en proef je de verhaallijn. Vage geheimzinnigheid, onuitgesproken zaken en oud zeer doemen op. Vervolgens ga je naar dag vijftien en word je per dag meegenomen naar de gebeurtenissen die zich telkens een dag daarvoor afspelen. Dus van dag vijftien naar veertien, dertien, twaalf etc. Terugtellend naar dé dag. Heel bijzonder en uniek van opzet zonder ook maar iets in te leveren op inhoud of intriges. Maar wél word je ondergedompeld in een staat van opperste verwarring. Miranda weet je dusdanig op een dwaalspoor te zetten dat je telkens het gevoel hebt dat er iets niet klopt, iets niet kán kloppen. Dat gevoel zorgt ervoor dat het omslaan van de pagina’s niet snel genoeg kan gaan want je wilt weten hoe het nu echt zit. Je kunt niets overslaan want de kleinste details en aanwijzingen blijken van groot belang. Een psychologisch zware dobber die intrigeert vanaf het prille begin. Niet dat het verhaal loeispannend is maar er sluimert continu dat gevoel…..een onderbuikgevoel. Wat is het nou? Waar zit het precies? Dat gevoel blijft tot de laatste pagina volhardend aanwezig.

Origineel, dat is ‘Vermiste meisjes’ zonder twijfel. Vreemd is het ook want niet eerder las je op deze manier een thriller. Dat je druppelsgewijs steeds meer informatie verzamelt om tot de clou te komen betrekt je de hele tijd in het verhaal. Het boeit, fascineert en zet die grijze cellen behoorlijk aan de gang. De personages zijn sterk maar niet altijd is duidelijk wat hun plek is. Komt dat doordat je het verhaal ‘achteruit’ leest of is het iets anders? Geen idee. Soms heb je het gevoel dat je iets mist, behalve de meisjes, iets over het hoofd ziet. Het verhaal is zo wazig dat je zelf verward raakt over wat je nu leest, hoe bijzonder is dat? ‘Vermiste meisjes’ is een ervaring op zich, dat zeker!
Het recept voor dit boek is zoals gezegd beslist bijzonder te noemen. Wat je mist is tenenkrommende spanning, iets wat de omgeving en de sfeer zeker in zich hebben. Maar de opbouw en de continue suspense compenseren dat en zorgen ervoor dat je dit boek gewoon uit moet hebben, het liefst heel snel ook. Want antwoorden vind je pas op het eind, niet eerder. En dat is heel knap gedaan, zeker gezien de manier waarop dit verhaal is verteld. Wat een drama moet dit zijn geweest om te schrijven! Respect!!

Een waar genoegen dit thrillerdebuut. Wat heeft Megan Miranda in petto waarmee ze deze originele invalshoek gaat overtreffen? We gaan het meemaken want dit smaakt zeker naar meer! 4 dikke sterren