Mooerdend goed

ik las: Blauwe Bonen

Eerlijk toegegeven: ik was enorm verrast door het genre.
Van Terrence Lauerhohn ben ik Fantasy gewend en ik aangezien ik hem al een aantal keer persoonlijk mocht ontmoeten ken ik hem als een aangename en fijne vent.
Na het lezen van Blauwe Bonen weet ik niet zo goed meer wat te denken.
Ik leerde de “Crooner” kennen en zat af en toe op het puntje van mijn stoel (figuurlijk dan want ik lees in mijn zetel) Wat een vreselijk, onmenselijk individu was mijn eerste indruk van die kerel. Aangezien het boek in de ‘ik’ vorm is geschreven heb ik een paar vragen voor jou, Terrence de volgende keer dat ik je zie! (ik breng wel iemand mee hoor!)
Naarmate het verhaal volgde raakte ik eigenlijk in de ban van “De Crooner”, kreeg op bepaalde momenten zelfs medelijden met de kerel (maar niet lang hoor)
De stijl is bekend, het verhaal is helemaal anders dan de boeken die we tot nu toe kennen van deze schrijver. Hard, gruwelijk bij momenten maar dat is niets nieuws natuurlijk. Wat wel nieuw is, is dat het een thriller is. Geen fantasy, maar echt pure thriller. Niks politie, niks detective, gewoon het menselijk kwaad in zijn puurste vorm.
Mijn besluit: Een heel ander genre dan ik gewend ben van Terrence maar het smaakt wel naar meer van dat! Ik zit trouwens met nog heel wat onbeantwoorde vragen over “De Crooner” zelf ook. Ik zou een prequel eigenlijk best zien zitten en zeker en vast ook een sequel!
Het geheel deed me een beetje aan John Wick denken maar toch ook niet helemaal.
Aanrader voor wie van dit genre houdt.
Iedereen weet dat ik niet graag sterren geef maar omdat het overal gevraagd wordt: 4*