tot tranen geroerd

Mili Mili Mili… Wat een boek!
Het greep me een paar keer serieus naar de keel al liet het me ook af en toe glimlachen. Het verhaal was soms zo hard dat ik het bij momenten moest wegleggen. Toch waren er personages die ik nooit zal vergeten. Roodhond stal mijn hart en ik heb gehuild om Handicap, moeten slikken om de hardheid op bepaalde ogenblikken... en toch... en toch... Ik raad dit boek aan iedereen aan. Mili bewijst hier volgens mij dat de pen sterker is dan het woord.
Ik kijk elke dag naar het nieuws en ik moet toegeven dat het me nog weinig doet. Hoe erg het ook is, we worden gewend aan alle ellende. Dit boek bracht daar verandering in. Ik leefde mee met de personages. Ik "voelde" hen als het ware.
Ik voelde de uitzichtloosheid van bepaalde personen maar ik voelde ook de onvoorwaardelijke vriendschappen. Niet meteen de meest voor de hand liggende, maar toch... de onvoorwaardelijke trouw deed mij wat.
Dus ja, soms glimlachte ik, maar het stuk dat mij altijd het meest zal bijblijven is het stuk waardoor de tranen over mijn wangen liepen... Het gebeurde in een stadion... Meer zeg ik er niet over. Dat moet je zelf maar zien uit te vissen door het boek te lezen. Het is geen boek om in een ruk uit te lezen. Je moet er je tijd voor nemen. Het op je laten inwerken als het ware.
Ooit zong een grote meneer: zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder.... eigenlijk komt dat allemaal voor in het boek...
En dan was er nog een grote meneer die ooit zei: "Ik heb genoten..."
Wel, ook ik heb genoten van dit boek.