In de biljardzaal van Peter Waterdrinkers hoofd

Misschien tegen beter weten in heb ik een tweede boek van Waterdrinker gelezen, iets wat mij gaandeweg steeds meer moeite ging kosten.
In het begin dacht ik nog een tijdje dat hij een moderne versie van eens schelmenroman heeft geschreven, maar van dat idee moest ik wel afstappen, want de schelm in dit boek -misschien een alter ego van de auteur- is een meer dan onsympathiek figuur die ook nog eens in scabreuze taal beschreven onwaarschijnlijke avonturen beleeft. Niets van het in recensies (advertenties?) beloofde virtuoze taalgebruik of een hedendaags tijdsbeeld. Ik had vaak het gevoel dat ik in het spookhuis van het brein van de auteur op bezoek was. En dat beviel me in genen dele. Het boek is ook nog eens overmatig dik, en dat zal wel nodig zijn geweest om de niet aflatende stroom van gedachtenkronkels op te nemen. Dit was het laatste boek dat ik van hem lees. Het ga je goed, ergens, Pieter!