Rouw, verdriet en onverwachte vriendschap

​Een kleine roman vol ontroerende en emotionele scènes. De auteur heeft een bijna poëtisch verhaal geschreven dat je als lezer ontroert, maar tegelijkertijd scherpe maatschappelijke kritiek levert.
​Voor mij was de rode draad van het verhaal de bijzondere vriendschap tussen meneer Linh, een vluchteling die alles wat hij kent achter heeft moeten laten, en meneer Bark. Deze vriendschap schetst heel mooi dat woorden soms niet nodig zijn om te kunnen verbinden. Ondanks de taalbarrière begrijpen de mannen elkaar in hun diepe verdriet en rouw om de mensen die ze hebben verloren. Ze vinden in elkaar een reden om door te gaan.

​De schrijfstijl is bijzonder en de auteur weet met een minimum aan woorden maximale impact te creëren. De auteur schuwt er ook niet voor om subtiele kritische noten toe te voegen. De manier waarop vluchtelingen behandeld worden en de moeite die het kost om opnieuw te aarden, is helaas nog steeds actueel. Het verhaal laat prachtig zien welk verschil het kan maken als iemand de moeite neemt om voorbij een vooroordeel te kijken en verbinding te zoeken.

​Al lezende kreeg ik op een gegeven moment het vermoeden dat er iets niet klopt, en de ontknoping bevestigde die vermoedens. Het einde is hoopvol, ondanks de waarheid over het kleine meisje. De vriendschap tussen meneer Linh en meneer Bark geeft hen beiden, na alle verliezen, een nieuwe reden om te leven.
​Een prachtig geschreven boek die stil staat bij rouw, wortels en de kracht van menselijke verbinding.