Een vlot verhaal vol gemiste kansen

We volgen het verhaal van de half-Nederlandse, half-Portugese Polly, die in Portugal opgroeit als buitenbeentje. Ze ziet er anders uit dan haar vader en zusjes en haar klasgenoten. Ze lijkt zelfs niet op haar Nederlandse moeder. Wanneer ze op 12jarige leeftijd naar haar tante in Nederland wordt gestuurd volgt haar zoektocht naar de waarheid over wie ze is.

Het is een verhaal waar onderwerpen als identiteit, familiegeheimen en een nieuwe start naar voren komen.
​Het is geschreven in een vlotte en toegankelijke schrijfstijl. Hoewel dit zorgt voor een snel leestempo, voelde de stijl helaas vaak aan als die van een jeugdboek. De schrijfstijl mist de complexiteit en diepgang die nodig is om de traumatische en ingrijpende gebeurtenissen waar Polly mee geconfronteerd wordt de emotionele impact te geven die ze verdienen.
​Helaas bleef het verhaal voor mij over het algemeen zeer voorspelbaar. De familiegeheimen – waar het plot om draait – voelden nauwelijks als geheimen. Het was al snel duidelijk wat er aan de hand was waardoor de noodzakelijke spanning voor mij ontbrak.
​Een ander struikelblok waren de personages en relaties. De karakters bleven naar mijn mening erg eendimensionaal. Dit uitte zich bijvoorbeeld in de liefdesverhalen, die lazen ongeloofwaardig en ontwikkelden te abrupt.
​Tot slot vond ik het erg storend dat er frequent en plotseling gewisseld werd van pov's midden in hoofdstukken. Dit haalde me herhaaldelijk uit de leesflow.
​
De Schaduwdochter is een lichte en snel leesbaar verhaal over de zoektocht naar jezelf. Ik vond het een gemiste kans om een verhaal met zo’n potentieel aan diepgang en drama de nodige psychologische complexiteit te geven. Als je houdt van een vlot familiesaga zonder al te veel verrassingen, kan dit wellicht een prettige leeservaring zijn. Voor mij was dat het niet. Ik miste de psychologische gelaagdheid, diepgang en spanning die ik wel verwachtte toen ik las waar het verhaal over ging.