Autobiografisch boek met vele nuances en dimensies

Palestina, kort na WO II. Erwin, geboren in een joods gezin in 1928 in Chernowitz (Boekovina, nu Oekraïne), overleeft de oorlog en komt geestelijk en lichamelijk vermoeid in de buurt van Napels terecht. Hij ontwaakt slechts moeizaam uit zijn slaap en vertrekt met vele lotgenoten mee naar Palestina. Daar begint voor hem net als voor zo vele joden een nieuw leven. Hij neemt deel aan het oorlogsgebeuren aldaar en wil schrijver worden...
Een autobiografisch boek met vele nuances en dimensies. Er is het verleden - geboekstaafd in voortdurende flashbacks - en het heden - Israel, ten tijde van de oprichting. Op de achtergrond woedt de oorlog. Een ontwikkelingsroman, waarin een jongen man wordt en zijn weg zoekt: zal hij schrijver worden, zoals zijn vader wou zijn? Het verleden, de herinnering, neemt een heel aparte plaats in. Het maakt deel uit van Erwins dromen, tegelijk duurt het lang eer hij het een plaats kan geven in zijn nieuwe leven, het verlies kan verwerken. Welke plaats neemt de taal daarbij in, de kunst (schrijven bij zichzelf, beeld en muziek bij vrienden) en de identiteit? Appelfeld spreekt veel over het ghetto en het onderduikadres van tijdens de oorlog, maar voor concrete gegevens blijft de lezer op zijn honger zitten. Aangename, diepgaande literatuur voor gevorderde lezers die geïnteresseerd zijn in deze thema's en kunnen genieten van een literaire vormgeving, voor anderen allicht een taaie brok met lange zinnen. Tussen 3* en 4* waard.