Zo kennen we Appelfeld

Aharon Appelfelds kindertijd in een klein dorpje in Oekraïne, eindigt als hij nauwelijks zeven is. Dan wordt het oorlog en komt hij terecht in een concentratiekamp. Aharon weet uit het kamp te ontsnappen, dwaalt drie jaar rond in uitgestrekte bossen... In 1946 bereikt hij tenslotte Palestina waar hij een nieuw leven opbouwt. Een leven vol herinneringen in een gemeenschap die veel verzwijgt.
Appelfelds autobiografisch geheugen zit verankerd in zijn lichaam, eerder dan in zijn hersenen. Zo schrijft hij weinig concrete details, maar geeft een aaneenschakeling van stemmingen, indrukken, observaties, impressies. Wie dit boek leest maakt een reis door Appelfelds leven en staat stil bij de belangrijkste mijlpalen, doolt met hem door de bossen, verblijft bij hoeren en boeren, komt via Italiaanse stranden in Israël terecht, en laat zich leiden door wie Appelfeld geleid heeft (Buber, Agnon, enz.) We maken kennis met zijn levensvisie, verbazen ons dat zo weinig overlevers van WO II hun kinderen erover verteld hebben, alsof ze beschaamd waren over wat hen overkwam. Samen met Appelfeld zien we zijn leven voorbij trekken en bekijken met hem wie hij geworden is aan de hand van facetten die hij verwerkt heeft tot een prachtig stuk gave literatuur, die heel fijn leest ondanks de zware thematiek. Literatuur die ontdaan is van elke vorm van sentimentaliteit. Zo kennen we Appelfeld.