Aangrijpend verhaal dat treffend wordt verteld

Een aangrijpend verhaal over dementie en Alzheimer waarbij we naast de impact ervan op moeder en op de familie ook een 2de verhaallijn voorgeschoteld krijgen over de jeugd van moeder en alle moeilijkheden en hindernissen die ze moest nemen, waardoor ze uiteindelijk vluchtte van haar familie en vooral uit Heeswijk, om nu… na al die jaren het verleden weer onder ogen te moeten komen in haar eigen gekrompen wereldje…

We volgen in het verhaal zowel het standpunt van de dochter Tine maar ook de kant van de dementerende moeder zelf. Het start met het horen van de harde diagnose : Alzheimer. Meteen worden ze met de neus op de feiten gedrukt en beginnen de emoties los te komen.
De auteur weet heel nauwgezet de verschillende stappen te omschrijven hoe de personages er tegen aan kijken en hoe ze dit ervaren. Zo is er bij Tine aanvankelijk veel zelfverwijt omdat ze de signalen niet heeft opgevangen of niet alerter geweest is. Daar tegenover hebben we moeder die al besefte wat er aan de hand was, maar toch nog genoeg bij de pinken om alles zoveel mogelijk te verdoezelen. Daarna volgen vooral gevoelens van angst, onzekerheid, moedeloosheid en vooral machteloosheid want hoe graag je de persoon wil helpen en steunen, aan het voldongen feit van dementie kan men niet onderuit. Ook de gestage achteruitgang van de moeder en bij haar vooral de angst wanneer ze met momenten beseft dat ze meer en meer de controle over het heden kwijt raakt en hoe langer hoe meer in het verleden vertoeft, wordt reëel en levensecht overgebracht. Het lijkt of je het zelf van dichtbij meebeleeft en ervaart.

De schrijfstijl is heel treffend en beeldend. Je ziet voor ogen de kamer met de verpleegsters die op en af lopen. De ontreddering en de lege blik in moeders ogen of juist een sprankeltje vuur. Het is een emotioneel verhaal, dat is duidelijk maar ook niet overdreven. Er zijn ook lichtpuntjes en vooral de liefde en genegenheid niet alleen met moeder maar ook met andere familieleden worden aangehaald en dan merk je ook de band die inniger wordt, mede door het gedeeld verdriet en soms met wat humor om de situatie leefbaar en verteerbaar te houden. Heel menselijk en de echte realiteit.

“Ik stop met praten en kijk naar mijn dochter, verbaasd over mijn heldere verhaal. Mijn mond is droog, ik weet niet waar ik ben en ik weet niet wat ik moet doen. Hoe kan mijn hoofd in het verleden helder zijn, maar in het nu geen enkele raad weten? Nu ik stop met praten over het verleden, lijkt het alsof de woorden uit mijn hoofd verdwijnen. Waar ben ik eigenlijk?”

De situaties zijn heel herkenbaar voor mensen die een zelfde proces reeds hebben doorlopen en meegemaakt. Niet alleen de schrijnende en trieste aangelegenheden komen aan bod maar ook de mooie en hartverwarmende momenten die later gekoesterd zullen worden. Ook de omgang met de andere familieleden, zoals met haar broer Gijs en haar zonen, verandert hierdoor en de impact van het hele gebeuren op de gezinssituatie is onvermijdelijk.
Naarmate we vorderen in het boek en dus in het verhaal, komen we ook meer te weten over het leven van moeder tijdens haar jeugdjaren. Ook dochter Tine weet bijzonder weinig over haar kinderjaren en zelfs de broers en zussen van haar moeder, zijn altijd buiten beeld gebleven. De moeizame tijden in Brabant hebben moeder getekend en zodra ze kon vluchtte ze weg van de familie en vooral weg uit Heeswijk. De auteur weet op een originele wijze zo een 2de verhaallijn te ontvouwen over het leven van moeder en net zoals Tine en Gijs wordt je nieuwsgierigheid alleen maar aangewakkerd en hoop je dat moeder, die haar jeugd herbeleeft in haar eigen gekrompen wereldje, de volgende dag verder zal vertellen.

4,5 sterren