Een bulldozer, maar niet mijn ding deze nieuwe stijl

Wollah! Wat een bulldozer was me dat, deze roman! Geschreven door een negentienjarige Noor, bedolven onder de literaire prijzen (Noorse boekhandelprijs, kunstenaarsprijs van de stad Oslo, genomineerd voor Brage Literatuurprijs, Lytternes Literatuurprijs,...), een debuut om u tegen te zeggen, lees ik in recensies.

Je wordt meteen in het verhaal gesmeten en mijn eerste indruk was: what the f*ck is me dat hier? Geen hoofdletters, geen punten, zinnen die er uit gulpen en woorden waar ik geen snars van versta (grinden? wiepen? jonka? munchen? plug? wacken? skaffa zijn? lefse genakt?)
Ik was helemaal de kluts kwijt. Ik las en herlas en gaf me over. Ivor en zijn maten marco, arjan en jonas zijn dolend, tuimelen in drugs, gaan helemaal parra en vallen van de regen in de drop. Je staat er bij en je leest het maar. Ondanks de miserie toch ook vertederende momenten: een oma die wentelteefjes maakt, grote stoere jongens die zich weer klein wanen, broertjes die zich niet in de spiraal van geweld mogen laten meesleuren van hun bedwelmde broers
Rauw en dwingend dus, en mogelijks is dat de reden waarom het boek zo daverend onthaald werd, want deze schrijfstijl is zeker ongezien.
Maar misschien ben ik een beetje te veel een boomer, want ik kreeg het warm noch koud van dit boek. Als literatuur deze richting op gaat in de toekomst, dan vrees ik dat ik afhaak. Sorry Oliver!

Quote: zo veel is hier different geworden alleen maar drugs drugs drugs maar nooit geen hugs, floes heb je genoeg voor zo veel drugs als je maar wil, maar je wil niet meer je moet