Het hoogste woord

Nanda Roep wil het ontlezen een halt toeroepen. Zij zet zich in om de jongeren aan het lezen te krijgen. Daarom wil ze een nieuw genre boeken introduceren; de literaire feelgood. De literaire feelgood biedt volgens Nanda de lezer een goede afloop, een aantrekkelijk plot én een interessante kijk op de wereld. Anders dan in de gebruikelijke feelgood-boeken bestaat een literaire feelgood niet per se uit een ‘girl meets boy’-verhaal.
Voor mij is literatuur een boek met meerdere lagen die je ontdekt door te lezen en te herlezen. Een feelgood valt voor mij vaak daar niet onder. Ik ben daarom benieuwd naar dit nieuwe genre.

Het boek vertelt het verhaal van Liesbeth de Rooij die na jaren trouwe dienst wordt ontslagen als uitgeefster omdat ze weigert verhalen van Youtubers te publiceren. Ze valt in een diep gat. Ze was een nietsontziende uitgeefster die alle binnenkomende manuscripten las en nietsontziend met de rode pen te lijf ging. Bijna geen enkel verhaal komt door haar strenge ballotage heen en zij is daar heel trots op. Youtube verhalen, dat is geen literatuur.
De boekensector komt in zwaar weer terecht en de ene na de andere uitgever gaat of failliet of fuseert. Liesbeth komt zichzelf tegen en komt, zeer tegen haar zin in, in aanraking met kinderen met een taalachterstand. Dat zet een reeks gebeurtenissen in werking die het boek wat spanning meegeven, dreigbrieven, een plas bloed en het optreden van een jonge youtube ster Nova.

Het boek heeft net als het eerdere boek van Nanda ‘Leugens in de lente’ een aparte schrijfstijl, een haast afstandelijke schrijfstijl als een voice-over, dit wordt gemixt met stukken geschreven in de tegenwoordige tijd. Het maakte het voor mij daardoor wat lastiger om je te identificeren met de hoofdpersonen uit het boek. Toch is het voor mij wel een feelgood gemixt met wat spanning, maar ik snap dat het lastig is om de verwachtingen bij de lezer helder te krijgen. Het is geen standaard feelgood in de zin van meisje vindt jongen leuk, heel veel verwikkelingen en uiteindelijk leven ze nog lang en gelukkig. Toch vind ik de label ‘literair’ er opplakken meer iets om op te vallen dan dat de term literair de waarde heeft die het label literair voor mij heeft. Het boek valt in niets te vergelijken met Adriaan van Dis of Arthur Japin om maar eens iets te noemen. Toch heb ik genoten van het boek, het leest lekker weg en is een ideaal boek om even lekker te ontspannen. Daarom 3 sterren van mij.