Eenzaamheid....

Margareth Hillebrandt is niet bang om wat moeilijkere thema’s te verwerken in haar boeken. Ik las eerder Dames op de Herengracht en ik was onder de indruk van haar aanpak van het thema dementie, vriendschap en loyaliteit. Ondanks het zware thema was dit een boek waarbij ik ook veel gelachen heb. Het verhaal had een zekere lichtvoetigheid die je niet zou verwachten.Ik ben daarom heel benieuwd naar haar nieuwste roman Het huis met het blauwe dak waar het thema eenzaamheid is.

De zeventigjarige Juliette voelt zich na het overlijden van haar man eenzaam in haar sjieke penthouse, hoog en alleen.

“Juliette zat in haar gouden toren, zoals het complex waarin ze woonde spottend wordt genoemd. Het penthouse op de bovenste verdieping had een kapitaal gekost en werd juist aangeprezen vanwege het spectaculaire uitzicht dat ze later zo verfoeide. Ze zat hoog in de lucht, totaal verstoken van ieder menselijk contact. Het leek erop dat de totale leegt daarboven haar had beroofd van alle initiatief”

Ze zoekt naar mogelijkheden en krijgt een brochure van een zorgvilla onder ogen. In die brochure ziet alles er geweldig uit. Ze wordt gelokt door de stralende, uitnodigende gezichten van de bewoners en het lichte en ruime appartement. Door een list weet ze een appartement te krijgen. Wanneer ze aankomt in de zorgvilla blijkt de werkelijkheid heel anders. Het is een verpleeghuis met dementerende mensen, in een vergaand stadium. Een ding hebben ze gemeen; ze zijn voldoende vermogend om de eigen bijdrage te kunnen betalen. Hoe schrijnend dat deze manier de enige oplossing lijkt te zijn tegen de eenzaamheid, wanneer je zeventigplus bent. Gelukkig ontmoet Juliette Max, die haar helpt om haar bucketlist af te werken.

Het verhaal heeft wel wat weg van de verhalen over Hendrik Groen, maar dan met iets meer diepgang. De hoofdstukken, geschreven vanuit verschillende perspectieven, lezen makkelijk weg. Ik heb opnieuw genoten van de lichtvoetige manier van schrijven over een best wel zwaar thema. Ik vind het knap hoeveel subthema’s opgehangen worden aan het hoofdthema, eenzaamheid heeft vele gezichten.
Margareth Hillebrandt weet spanning en romantiek in het verhaal te brengen, maar gaat de confrontatie niet uit de weg. Ze houdt ons een spiegel voor. Wie zorgt er voor ons wanneer wij oud zijn en hoe gaan wij, te midden van ons drukke leven en haast, om met de ouderen in onze omgeving, zoals onze eigen ouders maar ook die oudere buurvrouw die misschien ook wel heel erg eenzaam is? Ik vind het jammer dat Margareth Hillebrandt deze oplossing geeft in dit verhaal. Om niet te spoileren kan ik hier niet verder op ingaan, maar ik denk dat een meer open einde de creativiteit meer kan bevorderen om als samenleving te praten over oplossingen. Aan de andere kant maakt dit slot wel duidelijk dat het een complex probleem is. Wanneer ik al deze punten in overweging neem, geef ik 4,5 ster voor Het huis met het blauwe dak.