Buitenaards leven

Nadat ik het eerste deel Kinderen van de tijd had gelezen heeft Iceberg Books mij verrast door mij het tweede deel Kinderen van de ondergang toe te sturen. Ik ben heel benieuwd of ik net zo verrast word.
Let op: wanneer je het eerste deel leest of nog wil lezen, wil ik je laten weten dat je hier wellicht spoilers aan zult treffen.
Dit boek is verdeeld in 4 delen die zich afspelen in heden en in verleden en kent twee verschillende verhaallijnen. De ene lijn speelt zich af op Nod een plek tussen de sterren waar duizenden jaren geleden door de mensen een terravormingsprogramma werd gelanceerd. Het buitenaardse leven dat daar was ontdekt probeerden ze te overschrijven met het geheugen van de aarde. Toen het grote menselijke rijk ineen stortte ging ook veel verloren en was dit buitenaardse leven met een deel menselijk geheugen op zichzelf aangewezen.
De andere verhaallijn vertelt het verhaal van Portia, de spin, de mieren en de mensen met wie zij samenleven zoals in het eerste deel beschreven. Zij vangen stukjes van signalen op van Nod en gaan op zoek waar dit vandaan komt. Of dat nu zo verstandig is? Het is net als in het eerste deel een bijzondere maatschappij waarin ze in leven. De bewoners van het ruimteschip brengen ook tijd door in een kist met ijs (suspensie) om zo vele jaren te overbruggen.
Ik heb weer genoten van de slimme spinnen en de menselijke eigenschappen die aan alle wezens, dit keer octopussen, worden toegekend. Dan moet je denken aan machtswellust en jaloezie. Verder vind je hier en daar een schuingedrukt stuk tekst waarboven ‘wij’ staat. Het zijn haast filosofische woorden die in de loop van het verhaal duidelijker worden.

Ik vond het opnieuw weer heel bijzonder om te lezen en heb mij verbaasd wat er allemaal mogelijk zou kunnen zijn. Wel merkte ik dat ik, net als met deel 1, moeite had om er door te komen. Ik vroeg me af waar dit toch door kwam. De schrijfstijl, vol met woorden die ik niet dagelijks gebruik, ja zeker. Maar ik denk dat het voor mij voornamelijk zat in het feit dat ik me er totaal geen voorstelling bij kan maken. Ik merk dat ik heel erg in beelden denk. Als ik aan het eerste deel Kinderen van de tijd denk zie ik de bomen voor me, de mierenhopen en spinnen natuurlijk. Hier gaat het om manipulatie, het overschrijven van semi-menselijk geheugen en de gevolgen daarvan. Ziek worden door een virus en dan bedoel ik niet ziek worden zoals wij dat kennen met koorts en dergelijke, maar overgenomen worden door iets buitenaards waardoor je een compleet ander mens wordt, je oude ik sterft op een of andere manier. Er is weinig menselijks aan en dus niet herleidbaar voor mij. Ik kan het plaatje niet maken. Het is heel complex en ingenieus opgebouwd waar ik met mijn verstand blijkbaar niet goed bij kan. Ik wil een boek begrijpen en vind het lastig om dat los te laten. Toch waren er ook wel emoties die ik herkende zoals hier:

‘Want hij hield van de octopi, echt waar, maar het waren altijd huisdieren geweest. Hoe hard hij ook zijn best deed, hoeveel lichtjaren ze ook hadden afgelegd, dát deel van zichzelf had hij niet achtergelaten. Hij had ze gefokt en gemuteerd en hij had voor allerlei soorten God gespeeld.’

Dit zet je wel aan het denken. Hoe ver gaan wij hier op aarde met het verlengen van het leven door medische wetenschap of bijvoorbeeld klonen? We kunnen zoveel maar heeft het ook allemaal zin? Zijn we niet stiekem voor God aan het spelen?
Wat ik ook zo bijzonder vond is de subtiele verwijzing naar Bijbelse plaatsen (Damascus) en gebeurtenissen zoals het verhaal van Noach.

Uiteindelijk was het de moeite waard om door te zetten. Het was een bijzondere leeservaring.
Ik geef het boek daarom 4 sterren.

Wilma Boekencast