Lezersrecensie
Vanaf vannacht slaap ik op het dak
Jens Christian Grøndahl is een van de succesvolste Deense schrijvers. Zoals op de achterflap te lezen staat: ‘Misschien wel de beste roman uit de hedendaagse Deense literatuur over de levensweg van een man in de huidige tijd. Geschreven met een virtuoos gemak, wat de levenservaring op de pagina’s alleen maar verdiept.’ (Politiken)
Hij heeft al diverse prijzen gewonnen en is genomineerd met zijn roman Dat weet je niet voor de Europese literatuurprijs in 2011. Ik las Portret van een man en was fan. Vaak ben ik gelukkig uit 2017 las ik daarna maar die viel me tegen. Sinds die tijd heb ik niets meer van hem gelezen. Ik ben dus wel benieuwd hoe dit boek zal bevallen en of ik net zo lovend kan zijn als Politiken over hem schrijft.
Vanaf vannacht slaap ik op het dak vertelt het levensverhaal van een man. In het eerste deel lees je over de periode als filosofiestudent, een tiener met zijn eerste kalverliefde. Hij woonde aan het spoor, zijn raam keek uit op de bushalte. Het was maar een kamer, waar hij sliep en studeerde. Toen ontmoette hij Anna. Grøndahl schetst hem heel treffend als een onzekere jongeman die niet weet hoe hij met de meer volwassen Anna moet omgaan. In het tweede deel maakt het verhaal een sprong naar een man van 62. Zijn leven lijkt voorbij, eerst krijgt hij een diagnose die een vroegtijdig einde aankondigde. Daarna verlaat zijn vrouw hem. Zij houdt niet genoeg van hem om het verzorgen van een terminale patiënt aan te kunnen. Dan verschijnt Anna weer op het toneel. De vrijgevochten Anna die niet wegloopt van zijn diagnose maar hem weer in haar leven meesleept.
Wat is Grøndahl toch een bijzondere schrijver. Hij kan zo ontzettend goed de personages neerzetten en beschrijven dat het lijkt of je ze goed kent, alsof het familie is.
Ik weet dat veel mensen een boek dat geschreven is in de ik-vorm, zoals Vanaf vannacht slaap ik op het dak, niet fijn vinden lezen. Toch kan ik ze dit boek aanraden. Doordat het boek geschreven is vanuit de hoofdpersoon, word je zelf de hoofdpersoon en maak je mee wat hij meemaakt. Je voelt zijn emoties. Ik vind dat echt ontzettend knap. Ik heb genoten van de prachtige filosofische zinnen. Als hij vertelt over de flat waar hij woont bijvoorbeeld:
‘Leefwereld naar leefwereld, zij aan zij, etage op etage, en we wisten geen van allen iets van elkaar. Sommige mensen vinden dat deprimerend, op mij heeft die gedachte altijd een bevrijdende uitwerking. De gedachte aan al die levens. Het is het onbekende van de andere dat op mij een inspirerende werking heeft, alsof het bevestigt dat het leven zelf uiteindelijk toch onbeslist blijft, hoe weinig tijd je ook rest. Zolang je hier bent, ben je hier met een open einde.’
Het boek is niet alleen wat melancholisch maar heeft ook humor. De scène waarin Anne het gordijn open doet ’s ochtends bij het wakker worden met weinig aan terwijl de mensen bij de bushalte zo naar binnen kijken tovert een glimlach op je gezicht.
Kortom, een geweldig boek dat me doet genieten. Het is een boek om te lezen, te herlezen en nog eens te lezen om te ontdekken wat er tussen de regels door geschreven is. Een absolute aanrader. Daarom 5 sterren van mij.
Hij heeft al diverse prijzen gewonnen en is genomineerd met zijn roman Dat weet je niet voor de Europese literatuurprijs in 2011. Ik las Portret van een man en was fan. Vaak ben ik gelukkig uit 2017 las ik daarna maar die viel me tegen. Sinds die tijd heb ik niets meer van hem gelezen. Ik ben dus wel benieuwd hoe dit boek zal bevallen en of ik net zo lovend kan zijn als Politiken over hem schrijft.
Vanaf vannacht slaap ik op het dak vertelt het levensverhaal van een man. In het eerste deel lees je over de periode als filosofiestudent, een tiener met zijn eerste kalverliefde. Hij woonde aan het spoor, zijn raam keek uit op de bushalte. Het was maar een kamer, waar hij sliep en studeerde. Toen ontmoette hij Anna. Grøndahl schetst hem heel treffend als een onzekere jongeman die niet weet hoe hij met de meer volwassen Anna moet omgaan. In het tweede deel maakt het verhaal een sprong naar een man van 62. Zijn leven lijkt voorbij, eerst krijgt hij een diagnose die een vroegtijdig einde aankondigde. Daarna verlaat zijn vrouw hem. Zij houdt niet genoeg van hem om het verzorgen van een terminale patiënt aan te kunnen. Dan verschijnt Anna weer op het toneel. De vrijgevochten Anna die niet wegloopt van zijn diagnose maar hem weer in haar leven meesleept.
Wat is Grøndahl toch een bijzondere schrijver. Hij kan zo ontzettend goed de personages neerzetten en beschrijven dat het lijkt of je ze goed kent, alsof het familie is.
Ik weet dat veel mensen een boek dat geschreven is in de ik-vorm, zoals Vanaf vannacht slaap ik op het dak, niet fijn vinden lezen. Toch kan ik ze dit boek aanraden. Doordat het boek geschreven is vanuit de hoofdpersoon, word je zelf de hoofdpersoon en maak je mee wat hij meemaakt. Je voelt zijn emoties. Ik vind dat echt ontzettend knap. Ik heb genoten van de prachtige filosofische zinnen. Als hij vertelt over de flat waar hij woont bijvoorbeeld:
‘Leefwereld naar leefwereld, zij aan zij, etage op etage, en we wisten geen van allen iets van elkaar. Sommige mensen vinden dat deprimerend, op mij heeft die gedachte altijd een bevrijdende uitwerking. De gedachte aan al die levens. Het is het onbekende van de andere dat op mij een inspirerende werking heeft, alsof het bevestigt dat het leven zelf uiteindelijk toch onbeslist blijft, hoe weinig tijd je ook rest. Zolang je hier bent, ben je hier met een open einde.’
Het boek is niet alleen wat melancholisch maar heeft ook humor. De scène waarin Anne het gordijn open doet ’s ochtends bij het wakker worden met weinig aan terwijl de mensen bij de bushalte zo naar binnen kijken tovert een glimlach op je gezicht.
Kortom, een geweldig boek dat me doet genieten. Het is een boek om te lezen, te herlezen en nog eens te lezen om te ontdekken wat er tussen de regels door geschreven is. Een absolute aanrader. Daarom 5 sterren van mij.
2
Reageer op deze recensie
