Wederom een boek-avontuur

In mijn vorige blog verhaalde ik over de krachten in mijn brein die mij zouden helpen om prachtige boeken níet te kopen in de boekhandel in Oostende, een boekhandel die tot mijn favorieten van de Benelux hoort. Het was me gelukt om negen boeken te weerstaan en kwam met maar één boek terug op mijn vakantie adres aan. Een heel bijzonder boek had ik, met pijn in mijn hart, in de boekenkast van de boekhandel laten staan. Eigenlijk was ik best wel trots maar er knaagde ook iets.

Een souvenir
Heel wat lezers van mijn blog gaven me prachtige tips. Ik kreeg advies over nieuwe opbergplaatsen voor de boeken die nu niet meer in mijn boekenkast passen waardoor ik toch gewoon weer boeken kan aanschaffen. Er werd een cursus geschreven met briljante tips om opdringerige boeken van me af te slaan in smakelijke boekhandels. Maar vooral kreeg ik het advies om mezelf voor mijn sterke gedrag, om boeken te weerstaan, te belonen met een mooi boek. Zoals bijvoorbeeld een echt souvenir uit Oostende en dan vooral uit de boekhandel Corman waar ook nog een mooie Corman-kaft om je boek gewikkeld wordt waardoor de kans op beschadiging minimaal is. Dat ene bijzondere boek, Kind van alle landen van Irmgard Keun, die een deel van haar leven in Oostende woonde, bleef dan ook door mijn hoofd spoken. Ik zou zeker en vast spijt krijgen als ik dat boek niet mee terug naar Nederland zou nemen.
Dat betekende dat ik mijn gezin moest overtuigen om nog een dagje naar Oostende te rijden en het dagje Brugge, de strandwandeling of het skelteren en midgetgolfen in de zon, over te slaan. Natuurlijk hebben ze dat boek ook wel in een boekhandel in Brugge maar dat zou toch niet hetzelfde zijn. Dat zou een groot deel van de charme weghalen. Keun staat er niet om bekend dat ze in Brugge verbleef, Corman ligt niet in Brugge en die ene bijzondere kaft voor om dit boek...

Obstakels
Het werd niet echt eenvoudig. Met veel moeite en een lichte 'chantage' wist ik mijn dochter, de grootste Brugge fan van ons gezin, over te halen om alsnog naar Oostende te rijden. Ondanks dat ik de weg vanuit de parkeergarage naar de boekhandel met een blinddoek om zou kunnen lopen was het dit keer toch minder eenvoudig om binnen te geraken. Twee dagen eerder kon ik nog zo naar binnen struinen. Nu lag de weg vol obstakels, waren ze aan het werk in die straat, exact vóór de ingang van boekhandel Corman. Zoals jullie vast wel weten ben ik niet voor één gat in het straatoppervlak te vangen en ik baande mij een weg tussen zand en stenen en hekken en liep al huppelend en stuiterend opnieuw de boekhandel binnen. Ik stelde het moment van kopen nog even uit en keek nog even naar andere boeken. Niet te lang, want ik was doodsbenauwd dat ik dit keer minder sterk zou zijn dan twee dagen eerder. Het feit dat ik die eerste keer Een lied voor Achilles van Madeline Miller over het hoofd gezien had maakte dat het zweet me uitbrak. Met knikkende knietjes en bibberende vingers, rukte ik mijn lichaam weg bij die kast waar het boek van Miller prijkte en greep Kind van alle landen voorzichtig maar vastberaden bij de lurven en holde naar de kassa.
Met een blijheid die grenst aan hondsdolheid legde ik het boek op de toonbank, vertelde dat het een souvenir uit Oostende werd en ik vroeg om een Corman-kaft voor om mijn boek. Ik greep in mijn handtas naar mijn portemonnee om daar in die tas nog een obstakel te vinden. Geen tastbaar obstakel trouwens, mijn tas was tamelijk leeg, zelfs akelig leeg. Zo leeg dat ik direct zag dat mijn portemonnee zich niet in deze handtas bevond. Nadat ik een milliseconde dacht dat ik beroofd was, realiseerde ik me dat ik dat stomme ding een dag eerder, vanwege een wandeling op het strand, in mijn jaszak gestopt had. Dat zou niet een heel groot probleem zijn ware het niet dat ik die jas nu niet aan had omdat het zoveel warmer was dan een dag eerder. Ik kreeg het nog veel warmer dan ik het al had omdat ik dacht dat dit misschien toch een teken was dat ik dit boek niet mocht kopen. Wat moest ik doen?

Verstilde glimlach
Natuurlijk, de oplossing lag voor de hand. Ik moest gewoon even bellen en vragen of mijn man, die natuurlijk ook op pad was in Oostende, even voor me kon komen betalen. Met een rood hoofd, ik voelde me toch wel een beetje ongemakkelijk zo zonder geld aan de toonbank, het boek was al demonstratief een stuk opzij geschoven door de verkoopster, haar glimlach verstild, belde ik naar mijn redder in nood. Mijn held, mijn man, die altijd voor mij klaar staat, zelfs als het over boeken gaat, nam dit keer toch echt zijn telefoon niet aan en ik moest de voicemail inspreken. Nu was niet alleen mijn hoofd rood maar had ik ook vlekken in mijn hals en klotsende oksels van de zenuwen. Ik bedankte de verkoopster vriendelijk en liep met gebogen hoofd en de staart tussen de benen, de boekhandel uit. Geen Keun, geen souvenir, geen kaft, geen aanvulling voor de stapels boeken naast de kast omdat-ze-er-niet-meer-ín-passen.
Ik worstelde mij weer tussen de hekken, opgestapelde stenen, zandbergen en hijskranen de Wittenonnenstraat uit. Wat een domper dacht ik nog, toen mijn telefoon, op het moment dat ik net zo'n vijfentwintig meter van de boekhandel verwijderd was, rinkelde. Met grote opluchting hoorde ik mijn man, mijn held in mijn oor fluisteren (nee dit keer geen vermanend of stimulerend stemmetje) dat hij al onderweg was naar Corman om mij uit de brand te helpen. Enkele minuten later kon ik alsnog mijn boek, met mooie kaft en twee mooie boekenleggers, in mijn armen sluiten.

Beloofd
Ik heb de verkoopster, de boekhandel, mijn man en Irmgard Keun zelf beloofd dat ik het boek ook daadwerkelijk dit jaar nog zal gaan lezen en eeuwig als souvenir aan deze vakantie en deze dag zal bewaren.