Hoe het normale vrijwel altijd knotsgek blijkt te zijn

Het eerste wat ik dacht toen ik dit boek in handen kreeg, is waarom deze verhalen mij volledig zijn ontgaan toen ze werden gepubliceerd in NRC Handelsblad. Oké, ik lees de krant dan wel niet elke dag van voor tot achter, maar dat deze serie mij nou helemaal ontgaan is begrijp ik ook niet helemaal. Als ik op zoek ga in het archief van NRC zie ik dat de verhalen in de loop van de jaren gepubliceerd zijn. Ik lees de achterkant van het boek nog maar een keer: ‘Tien jaar lang hingen NRC-journalisten Carola Houtekamer en Freek Schravesande rond in het land.’ Ze hingen rond in van der Valk hotel Akersloot, op een plaats delict in Boven-Hardinxveld, op industrieterrein de Liesbosch in Nieuwegein, een zomer lang op Schiphol, op camping de Breyenburg in Ledeacker, in de Haagse volksbuurt Spoorwijk en - heel kort - bij kerncentrale Borsele.

Als je me vraagt welke van de zeven verhalen ik het allerleukste vond dan weet ik het niet zo goed. Ik heb ze allemaal met veel plezier en met een continue grijns op mijn gezicht gelezen. Hoe kom je op het idee om juist de plekken uit te kiezen waar gewone mensen hun gewone leven leiden? Hoe saai wil je het hebben! Ik zou er mijn geld niet op ingezet hebben, maar ik ben blij dat er mensen zijn die dat heel anders zien. Want hoe verrassend dat dan blijkt dat het juist daar gebeurt en dat – als je er maar lang genoeg rondhangt – het normale vrijwel altijd knotsgek blijkt te zijn.

Carola en Freek vatten zelf al prachtig hun gekste bevindingen samen: ‘Zo vonden we een bordeel op een industrieterrein dat meer doet voor de openbare orde dan de politie. We spraken platte Hagenezen die dreigden met klappen als je racistische taal uitsloeg. We leerden dat armoede ook is dat je liever kattenvoer koopt dan brood voor jezelf. Hoe je per ongeluk op een luchthaven kunt blijven hangen, jarenlang.’

Van mij had dit boek nog pagina’s lang en vele verhalen door mogen gaan. Ik heb veel respect voor deze beide journalisten, die met hun open en opmerkzame blik en hun prettige schrijfstijl je meteen het verhaal intrekken, alsof je er zelf bij staat.

Geniaal ook dat NRC Handelsblad twee journalisten hun gang liet gaan en hen beiden zo de kans gaf deze prachtige verhalen op te tekenen. Van een krant verwachtte ik dat de redactie boven op het nieuws zit en dat alle focus gericht is op het halen van de deadlines om het laatste nieuws nog in de krant te krijgen. Bijzonder en verrassend dat er ook ruimte gemaakt wordt voor een project zoals dit. Ik had dit pareltje niet willen missen.