Een mystiek dier, een mysterieuze kaper en veel ruimte voor eigen interpretatie

Philip vraagt studievriend Stijn, beiden begin 30, om twee weken mee te gaan schrijven aan hun romans in een afgelegen hut in Oregon. Stijn denkt dat Philip hem mee vraagt om verloren tijd samen in te halen, maar begint daar steeds meer aan te twijfelen. Stijn schrijft over de in deze regio verdwenen vliegtuigkaper D.B Cooper. Waar Philip over schrijft blijft enigszins vaag.

Het perspectief van de ik-persoon is goed gekozen voor dit boek. Je krijgt alleen de gedachten en handelingen van Stijn mee en leest alleen hoe hij interpreteert wat er gebeurt. Nooit wordt vanuit Philip of bijvoorbeeld ex-vriendin Kirsten het verhaal verteld. Vertelt Stijn wel de hele waarheid, is hij te vertrouwen? Langzaam begin je hier als lezer aan te twijfelen. Het helpt daarbij niet mee dat Stijn zich nogal neurotisch, angstig en gestrest gedraagt.

Het verhaal is mooi opgebouwd uit eenentwintig hoofdstukken met steeds een hoofdstuk in het nu (dat in totaal tien dagen beslaat), verteld in de tegenwoordige tijd. De titel is de dag van de week en het exacte tijdstip van handelen. Deze hoofdstukken worden afgewisseld door een (korter) hoofdstuk met een scène uit het verleden toen Stijn nog samen was met Kirsten. Deze hoofdstukken hebben steeds een titel bestaande uit één (origineel gevonden) woord, waarvan de betekenis tijdens het lezen duidelijk wordt. De laatste vijf hoofdstukken spelen zich af in het nu.

Er is veel ruimte voor eigen interpretatie. Stam maakt knap gebruik van het 'show don’t tell' principe: we krijgen alleen gedachten en handelingen te zien en mogen zelf invullen wat deze betekenen. Wat op den duur wel wat irritant wordt, is dat de lezer op het verkeerde been wordt gezet door diverse opvallende zaken waar niets mee wordt gedaan, zoals de verse voetstappen in de sneeuw en de recente datums die op een luik staan. Andere, kleine aanwijzingen zijn juist heel belangrijk. Daardoor blijft de ene lezer waarschijnlijk met een ander verhaal achter dan de andere. Dit boek leent zich om je eigen waarheid te vinden met een van de belangrijke vragen: waar is Philip?

Stam komt af en toe met erg mooie zinnen:
• De winter is de baas (p. 48)
• Wat eerst van ons was, was nu weer van haar (p. 100)
• Nieuwe energie giert door mijn lijf die mij sterk en wakker maakt, alsof mijn gedachten een koude douche hebben genomen (p. 170)

Maar soms slaat hij wat door zoals met deze (waarbij ‘zijn’ volgens mij ‘is’ moet zijn):
• We zijn een uitheemse bacterie die zojuist door witte bloedcellen zijn ontdekt (p. 42)

Verdwijnen, verlies, de dood en mysterie zijn motieven die in dit boek terugkeren. De jackalope (die ook op de prachtige omslag staat) is meer dan een haas besmet met een zeldzaam virus zoals Stijn vertelt. Je kunt geen stemmen horen als je alleen bent, staat er op de achterkant van het boek. De bewuste wreedheid uit het motto is wat lastiger te plaatsen alhoewel een aantal scènes hier wel op duidt.

Erg grappig is dat zowel Stijn als Philip in het boek dat ze schrijven delen uit deze roman verwerken. Stijn lijkt op een gegeven moment dit boek te schrijven en Philip gebruikt dezelfde hoofdstuktitels die Stam gebruikt in de hoofdstukken met de terugblik op de relatie van Stijn en Kirsten. Stam verklapt zijn eigen mening hierover (p. 152) door Stijn te laten praten over ‘een aantrekkelijke gelaagdheid, dat schrijven over het schrijven’. Ook laat hij Philip iets zeggen over zijn eigen bijzondere gebruik van streepjes bij dialogen, wat Stijn blijkbaar ook doet: ‘Wel leuk dat je streepjes gebruikt in je dialogen, dat doe ik ook altijd’ (p. 95).

Concluderend is dit een knap romandebuut waarbij je als lezer aan het werkt moet. Je wordt soms iets te veel het bos in gestuurd wat enigszins gaat irriteren maar niet genoeg om af te haken door de knappe uitwerking van het verhaal en de personages.