Theatraal en bombastisch

Toevallig kreeg ik de kans dit boek te lezen op het moment dat het net uit was in Nederland. Ik had er vrij hoge verwachtingen van: een wereldwijde bestseller met als ondertitel een quote uit LeSoir: ‘Een schitterend verhaal dat laat zien dat goede geheimen niet bestaan.’ Agnès Martin-Lugand heeft meer dan drie miljoen boeken verkocht en dat zegt toch ook wel wat. Verder lees ik graag literatuur maar af en toe een lekkere feelgoodroman ter ontspanning (zeker in deze onzekere coronatijden) sla ik zeker niet af.

Misschien waren mijn verwachtingen te hoog gespannen, maar mij viel dit boek enorm tegen.

In het begin was ik geraakt door het verhaal en leefde ik mee met Reine en haar geheim. Maar ergens halverwege begonnen de uitweidingen met al die emotie als ze weer aan iemand haar geheim moest vertellen, mij tegen te staan. Dat maakte me onverschillig waardoor ik steeds sneller ging lezen en ik eigenlijk wel een beetje blij was toen het boek uit was.

Tijdens het lezen bedacht ik een aantal keer dat Nederlanders hier misschien te nuchter voor zijn en dat deze trein van emoties misschien beter bij de Fransen past. Toen ik zag dat Hebban een leesclub ging organiseren rondom dit boek, heb ik me meteen aangemeld met mijn eigen boek. Hoe zouden Nederlandse vrouwen (de groep bestond alleen uit vrouwen) dit boek beoordelen?

Tot mijn verrassing blijk ik een uitzondering te zijn en zie ik hoge scores voorbij komen. Van mij krijgt dit boek niet meer dan twee sterren. Ik begon me steeds meer te ergeren aan Reine met haar diepe geheim en haar leven dat gestoeld is op een leugen. Die natuurlijk uit gaat komen.

Maar niet alles was negatief: de titel vond ik erg goed gekozen. Mooie vondst van de Nederlandse uitgever! Reine die met het verleden in het reine wil komen. Een krachtige titel die veelbelovend klinkt. Jammer dat dat niet helemaal waargemaakt wordt.