De kunst van gelukkig zijn

Recensie van:

De kunst van gelukkig zijn

Auteur:

Valerie Vaes is een bekende boekenblogger die na enkele kortverhalen debuteert met haar eerste boek De Kunst van Gelukkig Zijn. Het verhaal combineert feelgood elementen met realistische elementen zoals mentale gezondheid.

Wijze van lezen:

Recensie-exemplaar ontvangen van uitgeverij Hamley Books, waarvoor dank. In ruil voor mijn recensie en die van Wijna Wagenaar. Omdat het een Buddyread betreft.

Uitgeverij: Hamley Books

Op de momenten dat ik het E-book niet kon lezen luisterde ik het via Bookbeat.

Voorlezer:

Simone Breukink

Zij legt zoveel gevoel in dit verhaal. Zij hanteert op de juiste momenten de juiste intonatie. Het verhaal behoudt haar glans en wordt nog meer opgetild naar een hoger niveau. Een prettige stem om naar te luisteren.

Uitgever luisterboek: Lind & Co

Genre: feelgood

Cover en flaptekst:

Een man en vrouw lopen hand in hand bij de zee. Boven hen een prachtige lucht met diverse kleur schakeringen van grijs, roze, rood en geel. Metafoor voor de kleuren van je gemoed?

Mooie tekst:

Is geluk vinden wel zo eenvoudig?

Het verhaal:

Emma is een jonge dertiger die alles voor elkaar lijkt te hebben. Haar agenda staat vol met werkafspraken, kooklessen, vrijwilligerswerk en andere taken, zodat ze voldoet aan het ideaalbeeld dat van haar wordt verwacht.

Wanneer een plotselinge gebeurtenis haar leven op zijn kop zet, komt Emma erachter dat ze toch niet alles onder controle heeft. Ze krijgt het steeds moeilijker met doen alsof alles perfect gaat, tot op het punt dat het haar geluk in gevaar brengt.

Mijn lees en luisterbeleving:

Dit verhaal kwam op meerdere fronten binnen. Bij mij ging het onder mijn huid zitten. Daar waar ik gelijk zoiets had dit levens tempo is moordend, daar had Emma even wat meer tijd nodig.

Ik leerde Emma, het hoofdpersonage, heel goed kennen. Dit kwam mede door de gehanteerde ik-vorm. Haar karakter, haar gevoelens, haar gedachten en haar gedrag. Alsof ik haar op de voet volgde. De schrijfstijl is beeldend. De personages zijn prima uitgewerkt. Terwijl ik las waren ze continu bij mij. Het ene personage werd wat intensiever mee kenis gemaakt dan de andere. Dat maakte voor de kracht van het verhaal niet uit.

Het toont de diverse lagen van de menselijke psyche. Ook de interactie tussen de personages is voelbaar. De gevoelens gingen diep. Doordat ik met name met Emma zo meeleefde voelde ik me afwisselend enthousiast, gedesillusioneerd, kwaad, verdrietig, terneergeslagen of verdrietig. Dat was niet altijd even gemakkelijk.

De familie banden vond ik veel herkenning. Soms angstaanjagend verstikkend dan weer die dubbele agenda. Verwondering over het niet tot in detail informeren als diegene die je al je hele leven lief had en kende plotseling op de laatste reis gaat. Het frustreerde me dat Emma dat onthouden werd. Dat allerlaatste afscheid om haar emoties, haar diepe rouw wonden, te kunnen reguleren. Veel later komt het redelijk tot goed. Maar ik bleef die ongemakkelijkheid in het contact voelen. Ook het uitdoven of eigenlijk uitblazen van de passionele liefdesvlam vond ik taaie kost. Maar dat toont gelijk ook de kracht van Valerie Vaes dat zij mij als lezer continu diep weet te raken.

Als na meerdere rode vlaggen ook Emma tot inzicht komt voelt het erg fijn aan dat ze een vangnet heeft. Een lieve vriendin, betrokken collegae en zelfs uit onverwachte familiaire hoek. Hoe ze dan volledig, als een Fenix, oprijst uit de brokstukken van haar voormalige leven. Dan nieuwe meer verantwoorde en gezonde keuzes neemt. Maar bovenal haar keuzes.

Mijn mening:

Ik geef 5 sterren.

Dit verhaal bevat een gedegen opbouw. Door de gehanteerde ik-vorm beleefde ik het verhaal nog intenser. Het is niet alleen rozengeur en maneschijn. Dit verhaal gaat de diepte in en raakt al je zintuigen. Doet je verbazen, maakt je boos, doet je lachen maar doet je ook huilen.

Valerie Vaes weet personages prima uit te werken. Hun gevoelens en gedachten worden die van de lezer. En wat voor mij de kunst van gelukkig zijn is? Ik weet het niet. Doordat ik door psychische problemen en Niet Aangeboren Hersenletsel niet kan werken voel ik me vaak niet gehoord of gezien.

Men ziet het niet aan de buitenkant. En tijd om naar de binnenwereld te vragen is er heel vaak niet. Ik ben getrouwd en heb kinderen. Twee dochters. Maar ook een zoon. Die overleden is. Dat is nog steeds na bijna negen jaar een rauwe wond. Het zorgde ervoor dat mijn man en ik dichter bij elkaar kwamen. Maar het leven gaat ook vliegensvlug en vaak in hetzelfde moordende tempo door. Ben ik gelukkig met de mensen waarmee ik mijn leven deel? Zijn zij gelukkig met mij? Moeilijk te beantwoorden vragen vind ik. De kunst van gelukkig zijn ik heb m nog niet gevonden. Maar mooi hoe een verhaal je daar wel over laat mijmeren en reflecteren.