PTSS

Kristin Hannah heeft een aantal indrukwekkende oorlogsromans geschreven; Aan het einde van de wereld, De vergeten vrouwen en De nachtegaal. Hannah schrijft over de betrokkenheid van soldaten en burgers in diverse oorlogen; onder andere Vietnam, de Tweede Wereldoorlog en Irak. In al haar boeken is veel aandacht voor de invloed die de oorlog gehad heeft op de levens van soldaten en oorlogsslachtoffers en de uitwerking op hun gezinnen. In De weg naar huis keert helikopterpilote Jolene, in 1966, zwaar getraumatiseerd terug uit de Irakoorlog.

Jolene is helikopterpilote bij het Amerikaanse leger. Wanneer ze uitgezonden wordt naar Irak, laat ze met pijn in haar hart haar twee dochters achter bij haar man. Michael is een drukbezette advocaat die de laatste jaren niet veel aandacht aan zijn gezin kon besteden. Ook staat hij niet achter de beroepskeuze van zijn vrouw, wat voor veel problemen in het gezin zorgt. Wanneer hij de zaak behartigt van een ex-militair met PTSS, begint hij steeds meer bewondering en begrip voor Jolene te krijgen. In de tijd dat hij alleen de zorg voor zijn kinderen draagt, herstelt hij de beschadigde band met zijn kinderen. Michael vindt de weg terug naar huis.

Jolene beleeft een heftige tijd in Irak. Wanneer de helikopter die ze bestuurt neerstort, komt er een einde aan haar missie. Ze keert terug naar Amerika en een lange periode van revalidatie volgt. Eenmaal terug bij haar gezin, bemerkt ze dat ze van hen vervreemd is geraakt. Jolene is niet meer de zorgzame, energieke, geduldige en vrolijke moeder die de kinderen kennen, maar een zwaar getraumatiseerde vrouw.

Hannah mijdt de gruwelen niet, zodat we een goed beeld krijgen van de Irakoorlog. Ze schrijft heel beeldend zodat we de aanvallen echt zien door de ogen van Jolene. Die stukken zijn rauw en vol emotie. Toch leest het boek heel prettig. Het zal te maken hebben de afwisseling in het verhaal. Het ene moment zit je in een oorlog, het andere moment lees je over de hartverwarmende herinneringen die Jolene heeft aan haar gezin. Tranen van ontroering en verdriet wisselen elkaar af. Dit vind ik typisch Kristin Hannah. Ik hou het nooit droog bij haar verhalen.

Ik vind het altijd leuk om de verschillende covers van het boek te bekijken. Ik vind de Nederlandse cover mooi, maar er zijn covers die ik passender vind. Ik erger me een beetje aan de grote letters van de cover. Dit lijdt af van de illustratie. Ik denk dat het Jolene voor moet stellen die, bij zonsondergang, bij het meer vlakbij haar huis zit. Misschien overdenkt ze in alle eenzaamheid de gebeurtenissen die haar overkomen zijn. Zelf zou ik kiezen voor een cover met een helikopter. Die met het gele lint spreekt me erg aan. Mensen hingen in in die tijd gele linten aan bomen en palen als symbool voor hoop en solidariteit voor de militairen.

Kristin Hannah heeft haar personages levensecht neergezet. Na het lezen van De weg naar huis, kun je niet anders dan heel veel respect hebben voor onze veteranen. Ook al is er vandaag de dag veel aandacht voor PTSS, de weg naar huis (naar herstel) zal voor veel veteranen lang en moeizaam zijn. Enkele zullen (helaas) de weg nooit meer terugvinden. Ontzettend goed dat Kristin Hannah dit onder onze aandacht brengt.