Een storm aan emoties

Engeland, 1943: April Wilton werkt samen met haar vriendin Paula bij de marine in Portsmouth. In hun vrije tijd bezoeken ze graag dansfeestjes. April valt als een blok voor een knappe zwarte soldaat. Verliefd als ze is, slaat ze de waarschuwingen van haar vriendin Paula in de wind en trapt in al zijn mooie praatjes. Wanneer April ontdekt dat ze zwanger is, is haar knappe Amerikaan vertrokken. April wordt ontslagen en haar moeder wijst haar de deur.
April besluit naar Cliffhaven te vertrekken in de hoop dat haar oom (de stationschef Stan) haar wil helpen. Omdat ze zich niet rechtstreeks tot hem durft te wenden, neemt ze haar intrek in het pension van Peggy Reilly. Hoewel enkele pensionbewoners het alleenstaand zwanger meisje in eerste instantie met wat argwaan bekijken, vangt Peggy haar meteen liefdevol op. Na verloop van tijd sluiten de anderen April ook hun hart. Maar of de mensen van Cliffhaven haar ook zo snel zullen accepteren?
Ondanks dat ‘Schuilen voor de storm’ het twaalfde deel van de serie ‘Een veilige haven’ is, kijk ik elke keer weer uit naar een nieuw verhaal. De gastvrije Peggy, haar ondeugende schoonvader Ron, de vriendelijke stationschef Stan en de stokdove oude bewoonster Cordelia vind ik ontzettend sympathieke personages.
In elk deel belicht Ellie Dean weer andere kanten van de Tweede Wereldoorlog. Ditmaal besteed de schrijfster aandacht aan het werk van jonge vrouwen bij de Women’s Royal Naval Service (the Wrens of WRNS). Er is in de geschiedenisboeken weinig aandacht voor het belangrijke werk wat deze vrouwen, tijdens de oorlogsjaren, deden voor de Marine. Ook laat Ellie zien hoe men in die tijd tegen zwarte Amerikaanse soldaten aankeek. Ze werden ontzettend gediscrimineerd door de andere soldaten en het was een grote schande als een meisje met hen omgingen. Verder maken we kennis een verzetsgroep van Cliffehaven. Ellie Dean zet haar lezers lange tijd op het verkeerde been; dat heeft ze heel geloofwaardig gedaan!
Het einde van het verhaal was erg ontroerend; de tranen stonden in mijn ogen. Gelukkig hoef ik voorlopig nog geen afscheid van de bewoners van Cliffehaven te nemen. Er zijn inmiddels al 18 delen in Engeland verschenen. Ik verheug me nu al op het volgende deel, ‘Until you come home’.