Verdriet, woede, venijn, melancholie en humor

Het is een verhaal waarin veel woede doorklinkt, maar ook verdriet, hoop en humor. Anna, een alter ego voor de schrijfster, is woedend dat ze de zonen van haar overleden zusje niet meer mag zien. Ze voelt zich ook nog eens verraden door de mannen in haar familie die samen lijken te spannen met haar zwager, de man wiens naam ze niet wil noemen. Haar vader en haar broer mogen wel contact hebben met Misha en Rémy. Ze bezoeken regelmatig hun grootvader in zijn akkerhuisje. Anna en haar moeder zijn niet uitgenodigd. Als Anna daar achterkomt wil ze haar naam veranderen. Ze zoekt daarom naar een psycholoog die haar een verklaring van psychisch lijden, vanwege haar naam zou moeten verschaffen.
Ze zoekt een vrouwelijke psycholoog die ouder is dan zij omdat de mannelijke hulpverleners met wie ze contact had, niet verder kwamen dan haar te zeggen dat het glas halfvol is, dat de neven later vast wel contact met haar zullen opnemen.
De psycholoog leert haar dat een pannenkoek altijd twee kanten heeft en dat zij niet moet bijten, maar sissen. Dat sterkt Anna.
In het boek wordt het ziekteproces van haar zusje beschreven, de hoop en de wanhoop die zij koestert en de jeugd van Anna. Er worden veel metaforen gebruikt en de man wiens naam zij niet wil noemen verwenst zij op humoristische wijze de meest verschrikkelijk dingen toe.
Door de afwisseling van jeugd, ziekte en het heden, is het een boeiend en vlot leesbaar verhaal, waar verdriet, woede, venijn, melancholie en humor allen hun plaats in nemen.