Schitterend

Af en toe kom je ineens een parel tegen. Eigenlijk opvallend vaak, de laatste tijd, en dan vooral nieuwe Nederlandstalige beginnende, maar geweldige schrijvers. Nu weer, Het bloemenmeisje van Anya Niewierra.

De structuur van het boek is gegoten in de vorm van een theaterstuk. Voorin een uitgebreide lijst met personages, dan het eerste deel ’Opkomst van opzij’, een benaming die pas echt tot me doordrong toen ik het boek uit had. Vervolgens komen de delen ‘Episode 1’ tot en met ‘Episode 6’, elke episode wordt voorafgegaan door een klein kadertje met daarin de raadselachtige, nogal paniekerige opmerkingen van Nina’s tweelingzus Théa.

Nina is als gevolg van haar uitzonderlijke jeugd heel nauw verbonden met de natuur gebleven. Haar zintuigen zijn zeer sterk ontwikkeld, vooral haar reuk en dit speelt een belangrijke rol in haar leven. Nog steeds doet zij veel via haar neus, maar tegelijkertijd staat ze met beide benen in de moderne wereld, waar mobieltjes en internet onderdeel van uitmaken.

We volgen Nina in haar zoektocht, op de eerder genoemde kleine kadertjes na bezien we alles uit haar perspectief. Langzaam neemt Niewierra ons mee naar het verleden, naar Nina’s traumatische jeugd en nog verder terug in de tijd. We komen dingen te weten op het zelfde moment dat Nina die zelf ontdekt, we reizen in feite met haar mee. Haar verbondenheid met de natuur, met de aarde is indringend beschreven, ik voel en ruik bijna wat Nina ervaart. De beschrijvingen zijn zo levensecht zoals alleen iemand die uit eigen ervaring spreekt die kan maken.

Nina lijkt te bestaan uit twee helften die compleet tegengesteld zijn aan elkaar. Nog steeds lichtelijk mensenschuw draagt ze vrijwel altijd haar onafscheidelijke jagersmes om haar middel; natuur, instinct en zintuigen leiden haar door het leven, terwijl ze tegelijkertijd heel vertrouwd is met de modernste, meest geavanceerde digitale technieken en apparatuur. Ze kan zich nogal wat veroorloven, geld is geen enkel probleem.

Ze is nog steeds het natuurkind, dat op een bepaalde manier onbevangen, zonder vrees de wereld tegemoet treedt. Door haar sociale onhandigheid heeft ze geen idee welk gedrag wel of niet wenselijk is en daardoor uit ze zich vaak heel bot, niet-empatisch, bijna primair tegenover anderen.

Ik heb geleerd de wetten van de natuur te hanteren. Ik heb geen weet van regel van de mensen. Als ik word aangevallen, vecht terug. Ik handel volgens mijn natuurlijke instinct. Want ik kan alleen op mijzelf rekenen.
Terwijl het verleden eindelijk ontrafeld wordt, blijft nog steeds het mysterie van de verdwijning van Théa. Het verhaal eindigt in een stroomversnelling van in elkaar grijpende familieverbanden. Het wordt bijzonder ingewikkeld om alles op een rijtje te houden, de lijst personages blijkt absoluut noodzakelijk te zijn om niet te verdwalen. Er gebeurt ontzettend veel, verrassingen stapelen zich op en stevenen af op een bijzondere ontknoping. Overigens: ik had twee mysteries door voordat die in het verhaal tot uiting kwamen. Liggen die misschien net iets teveel voor de hand?

Toch boet dit prachtige verhaal een beetje in aan geloofwaardigheid door het grote aantal ziektes dat voorbijkomt. Ze komen allemaal wel heel goed van pas voor de loop van de gebeurtenissen. Hartfalen, beroertes, infarcten, kanker, spierziekte, zelfmoorden, het kon niet op. Net iets teveel.

Maar ondanks dat. Wat een schitterend, intrigerend verhaal. Het is Niewierra’s derde boek. Ik ga gauw op zoek naar naar twee andere.