Klassiek maar zeer lekker leesvoer

Op een rotonde wordt een lijk aangetroffen. Met een pijl tussen de ogen. Het blijkt om een rijke ondernemer te gaan. Het is het begin van een reeks moorden die steeds luguberder worden. Al snel is duidelijk: hier is een seriemoordenaar aan het werk.

De blauwe sleutel is het derde boek met de rechercheurs Gerard van Dongen en Frank van der Linden in de hoofdrol. Eerder verschenen in de serie Het groene huis en De witte generaal. Bedenker van deze protagonisten is de Nederlander Ronald van der Pol (1962). Al meer dan 30 jaar is hij werkzaam in de financiële sector, met schrijven begon hij pas een tiental jaar geleden. Zijn eerste thriller werd in zeer beperkte oplage uitgebracht, daarna was het tijd om de dingen professioneler aan te pakken en ging de auteur met uitgeverij Elikser in zee. Van der Pol is liefhebber van progressieve rockmuziek, verwijzingen naar deze muziekstroming zijn terug te vinden in zijn boeken. 

Het verhaal speelt zich af in en rond Utrecht, de streek waar de auteur geboren en getogen is. Er wordt niet te pas en te onpas met details over de stad  gestrooid, maar de setting zal voor velen herkenbaar zijn. Omringende gemeenten, zoals Wijk bij Duurstede, Niewegein, Driebergen, Westbroek en Oog in Al passeren de revue.

De auteur besteedt net genoeg aandacht aan de privéperikelen van de speurders en bereikt daarmee een mooi evenwicht tussen ‘de zaak’ en alles eromheen. Zo heeft Gerard nog steeds niet verwerkt dat zijn zwangere vriendin in een ongeluk is omgekomen, hetgeen een serieuze impact op zijn nieuwe relatie heeft. Collega Frank worstelt dan weer met demonen uit een ver verleden, toen hij als dakloze door het leven ging. Dat verleden zal uiteindelijk een grote rol in het verhaal spelen.

De blauwe sleutel heeft alle ingrediënten van een klassieke thriller. Van der Pol heeft die tot een uiterst leesbare en boeiende thriller weten te combineren. De toevoeging van enkele originele elementen, zoals het gebruik van een kruisboog als wapen, is daar zeker niet vreemd aan. Het verhaal kent een mooie afwisseling van beschrijvingen en dialogen, op de schrijfstijl is weinig of niets af te dingen. Taalkundig laat de auteur wel eens een steekje vallen, maar niet in die mate dat het afbreuk doet aan het leesplezier.

Het verhaal omspant negen dagen, gevolgd door een korte scène een week later. Van der Pol verstaat de kunst om de aandacht van de lezer vast te houden, dode stukken zijn in De blauwe sleutel ver te zoeken. Zoals dat gaat in een goede thriller, zet de auteur zijn lezers af en toe op het verkeerde been, of probeert dat in elk geval. Het verhaal zit logisch in elkaar, stap voor stap komt de ontknoping dichterbij. En net wanneer je je voorbereidt om het boek met een tevreden gevoel dicht te slaan, zetten de laatste bladzijden alles weer op losse schroeven...

De blauwe sleutel is een bijzonder geslaagde thriller, die perfect als losstaand verhaal te lezen is. Van der Pol lijkt zijn speurdersduo steeds beter in de vingers te hebben en verdient alle aandacht van thrillerlezend Nederland en Vlaanderen.