Vertrouwd weerzien met Jeppe en Anette

Katrine Engberg (1975) is niet alleen auteur van ondertussen vijf thrillers, ze is ook bekend als choreograaf, regisseur en actrice. Zo heeft ze bijvoorbeeld een rol in De vrouw in de kooi, de verfilming van een van de boeken van Jussi Adler-Olsen. In Engbergs boeken zijn de hoofdrollen weggelegd voor rechercheurs Jeppe Kørner en Anette Werner. Dodenmasker is deel vier in de reeks, in het Nederlands vertaald door Corry van Bree.

In Kopenhagen verdwijnt de vijftienjarige Oscar. Hij is een van de drie kinderen van een rijke en ietwat excentrieke familie. Is hij weggelopen? Of toch ontvoerd? En wat betekent het briefje met een citaat van Oscar Wilde dat bij hem thuis gevonden wordt? Dat lijkt naar zelfmoord te verwijzen, maar waarom dan? Dan wordt er een lijk gevonden in een afvalverwerkingsinstallatie. Is het Oscar? Werk aan de winkel voor rechercheurs Jeppe en Anette!

Het is een blij weerzien met de twee protagonisten van de serie. Daar waar Anette in het vorige boek nog inofficieel op de zaak zat, is ze nu bevallen van haar eerste kindje en kan ze samen met haar partner in crime Jeppe weer volop speuren. Helaas hebben ze allebei heel wat privéproblemen. Tussen Jeppe en zijn partner botert het niet meer, want hij lijkt niet echt te willen gaan voor een vrouw met twee tieners in huis. Anette twijfelt dan weer aan haar relatie wanneer ze zich plots aangetrokken voelt tot een andere man. Leuk detail wat betreft de personages in Dodenmasker: oudgetrouwen Esther en Gregers duiken ook weer even op.

Het neemt niet weg dat de meeste aandacht gaat naar de verdwenen Oscar en het lijk dat onderweg was naar de verbrandingsoven. Stap voor stap wordt het mysterie ontrafeld. Het verhaal, dat een tijdspanne van precies één week beslaat, is netjes verdeeld in zeven dagen en wordt voorafgegaan door een proloog, die zich afspeelt op de derde dag. Meteen zit je in het verhaal. Een dertigtal hoofdstukken van elk ongeveer tien bladzijden, het is een heerlijke opdeling, waardoor je makkelijk je aandacht bij het boek kunt houden. Natuurlijk is ook de vlotte schrijfstijl van Engberg daar niet vreemd aan. Zij schrijft rechttoe rechtaan en vermijdt al te ingewikkelde toestanden.

De verhaallijnen zijn interessant en geven de lezer de mogelijkheid mee te speuren. Spanning is niet overmatig aanwezig, maar meer dan voldoende om van een zeer genietbare thriller te kunnen spreken. Het lijkt wel of Engberg het schrijven van spannende verhalen steeds beter in de vingers krijgt, want samen met Glazen vleugels is Dodenmasker beslist een van de betere titels in de reeks.