Prachtige zinnen, licht verhaal

De pruimenpluk is de recentste roman (2019) van Dimitri Verhulst. We hebben er een tijdje op moeten wachten, hij leek het schrijven wat moe - al verscheen er in 2017 wel nog een dichtbundel van hem 'Stoppen met roken in 87 gedichten'. Nu is er, drie jaar na de vorige, een nieuwe roman en daarvoor werkte hij voor het eerst samen met uitgeverij Pluim.

Het lange wachten en de veranderingen hebben echter/gelukkig niet voor een nieuwe Verhulststijl gezorgd.

Op de verzorgde kaft prijkt als titel De pruimenpluk en ja, die titel is niet ondubbelzinnig - zo kennen we hem wel.

Verhulst heeft nog steeds een erg vlotte pen. Zijn woordgebruik in dit boek is poëtisch, soms op het barokke af. Klank en ritme zijn heel belangrijk. Deze schrijfstijl is allesbehalve zakelijk. Zijn manier van schrijven trekt de lezer haast automatisch mee van het ene hoofdstuk naar het andere; het boek wegleggen is moeilijk.

Zijn woordgebruik is uitgebreid, zeker door het toevoegen van heel wat Oost-Vlaamse termen en zelfverzonnen woorden. Typisch Verhulst, maar soms wat lastig is de afwisseling tussen prachtige hoogstaande zinnen en toch wel plat woordgebruik. Soms is het komisch, soms stoort het een beetje. Maar samengevat: een schrijfstijl om van te genieten.

In contrast met de woorden en zinnen waaraan bijzonder veel aandacht werd besteed, komt de inhoud wat eenvoudig over. Het verhaal gaat over een eenzame, verbitterde man die probeert om zijn leven een nieuwe wending te geven door te vluchten van zijn oude leven, en een nieuwe start te nemen door alles achter zich te laten. Net op dat moment wordt hij verliefd op een vrouw en dus blijft hij waar hij is. De vrouw houdt echter nog steeds van haar overleden man. Dat wakkert zijn jachtinstinct aan en hij zet alle middelen in om zijn prooi te bemachtigen. De weinige personages kennen weinig groei of ontwikkeling, maar ze worden wel meteen karaktervol en geloofwaardig neergezet. Het boekje gaat over man-vrouwrelaties, over verliefdheid en vooral over eigenliefde.

Het is een novelle geworden om van te genieten en bij te (glim)lachen - de Verhulsthumor ontbreekt ook dit keer niet. Maar het verhaal had wel wat meer bite mogen hebben. Na al die jaren wachten waren de verwachtingen hooggespannen. Al kan het natuurlijk dat dit zijn  opzet is: dat hij door de eenvoud van het verhaal zijn schrijfstijl nog meer in de kijker wil zetten...