Een roman die doet nadenken en blijft hangen. En de lezer achterlaat met een dikke glimlach op het gezicht.

De goede zoon is een prachtig en uitdagend boek voor de ietwat doorgewinterde lezer. Het is een boek voor wie openstaat voor een serieuze portie vervreemding, een boek waarin je je als lezer het best helemaal laat onderdompelen. Het is trouwens ook een grappig boek. En ja, er zit een heel bijzondere seksscène in...

In dit boek volgen we een naamloze 60-jarige hoofdpersoon, de 'ik'. Hij heeft net zijn moeder verloren nadat hij haar als een goede zoon 20 jaar lang wekelijks heeft bezocht in een rusthuis. Eerst was ze nog oké, maar al snel leed de dame aan dementie. De zoon doorloopt een heel diep rouwproces en blikt daarvoor terug op zijn leven. En ook al wordt dit in het boek niet met zoveel woorden gezegd, dat rouwproces is het centrale thema. De zoon wil allesbehalve op zijn moeder lijken maar tegelijk is het zijn doel om haar helemaal begrijpen. En om daarin te slagen, moet hij een heel avontuur beleven.

Zijn avontuur kan hij ons niet zomaar vertellen, hij is immers gebonden aan geheimhouding. En dus wordt de tweede verhaallijn verteld vanuit de toekomst. En zo komen we in een ietwat vreemde maar toch nog erg herkenbare omgeving terecht met veel robotjes, een basissalaris voor iedereen en met een zelfrijdende auto die zich ontpopt als een waar hoofdpersonage met een heel eigen karakter.

Dit boek gaat over heel veel thema's. Een paar belangrijke zijn het verwerken van het verleden, de schuldvraag, de terugblik op het eigen onvolkomen leven, de westerse cultuur, het omgaan met (westerse vormen van) religie en natuurlijk ook de rekbaarheid van de tijd... Het is een erg veelzijdig boek, het bevat enorm veel.

In dit boek komen heel veel aspecten uit het verleden van de hoofdpersoon aan bod. Ook door de (wat oudere) lezers kunnen op die manier heel veel herinneringen worden opgehaald: muziek uit de jaren 80, tv-series zoals the A-team en Startrek, kunst en veel klassiekers uit de literatuur.

Een literair werk dat er voor mij uitspringt, is De goddelijke komedie van Dante. Er wordt niet alleen naar verwezen, er zijn ook een aantal parallellen te trekken: de zware tocht onder leiding van twee opeenvolgende gidsen, de loutering, het bereiken van het doel, de terugkeer naar de wereld...

Hoe alles in elkaar haakt, is niet voor 100 percent duidelijk, ook nog niet na een tweede lezing. Wel is duidelijk dát alles op een of andere manier in elkaar haakt, dat alles klopt. En elke ontdekking van een verband, maakt de lezer blij. Toch blijft het boek mysterieuze elementen bevatten, maar dat maakt het net zo goed. Het is een verhaal dat blijft hangen. En het laat de lezer achter met een dikke glimlach op het gezicht. Het is dan ook 5 sterren waard. En het verdient meerdere lezingen.