Lezersrecensie
De kracht van schapen
Van Cobi van Baars las ik nog niet eerder iets. Maar dat De onbedoelden kanshebber was voor de Librisprijs, was voldoende om mee te doen met De Club van Echte Lezers om Vacht! te lezen.
En daar heb ik absoluut geen spijt van gekregen! In Vacht! Volgen we Eline van der Veer, die werkt in een archief van kloosterstukken. Voor deze introverte jonge vrouw lijkt die werkplek een waar paradijs, want archiveren, dat doet ze graag. Maar ze ervaart al snel dat ook collegialiteit op prijs wordt gesteld. En dat wringt. Ze is het liefst alleen, net zoals de herder bij de kudde schapen, die ze dagelijks al fietsend passeert en ook kan zien van op haar werkplek. Ook al is Eline eigenlijk wel op zoek naar een hechte band met anderen, de gedwongen omgang met collega's is niets voor haar. Die verandert haar paradijs gaandeweg in een helse ervaring, zeker wanneer uit een misverstand een moeilijke situatie ontstaat waarbij ook haar buurman betrokken raakt. Troost en kracht vindt ze bij het bestuderen van de schapen. En daar helpt ook de Vacht! uit de titel bij. Hoe, dat laat ik hier liever in het midden.
"Misschien zou je af en toe van werk moeten wisselen. Niet vanwege je werk, maar vanwege je collega's. Nieuwe mensen om je heen, mensen die niet weten hoe groot je moestuin is, hoe je buurman heet en wanneer je voor het laatst de hemel zag, in plaats van deze vastgeroeste kliek collega's die denken dat ze je begrijpen, die pretenderen jou beter te kennen dan jij jezelf kent omdat ze dwars door jouw blinde vlekken kunnen kijken, ver voorbij jouw oogkleppen, die zelfs hiaten voor je invullen."
Het boek bevat een vlot geschreven boeiend en warm verhaal dat doet nadenken; het is soms pijnlijk, maar is tegelijk grappig. Maar het is vooral oh zo herkenbaar, want natuurlijk ervaren we zelf ook regelmatig een verplichte groepsdynamiek. Of je jezelf dan het liefst verstopt in je eigen schaduw, zoals Eline, of eerder lijkt op de vlotte collega die in een overdaad van sympathieke spontaniteit precies het verkeerde zegt, op de leidinggevende vol van boekenwijsheid, of op de collega die niet kan wegstoppen hoe ze over anderen denkt, het is herkenbaar uit het leven gegrepen.
Met spijt sloeg ik de laatste bladzijde om, verbaasd dat het boek al uit was. Ik was graag nog wat langer bij Eline gebleven. Een paar andere boeken van Cobi van Baars staan al op mijn 'wil ik lezen'-lijst.
En daar heb ik absoluut geen spijt van gekregen! In Vacht! Volgen we Eline van der Veer, die werkt in een archief van kloosterstukken. Voor deze introverte jonge vrouw lijkt die werkplek een waar paradijs, want archiveren, dat doet ze graag. Maar ze ervaart al snel dat ook collegialiteit op prijs wordt gesteld. En dat wringt. Ze is het liefst alleen, net zoals de herder bij de kudde schapen, die ze dagelijks al fietsend passeert en ook kan zien van op haar werkplek. Ook al is Eline eigenlijk wel op zoek naar een hechte band met anderen, de gedwongen omgang met collega's is niets voor haar. Die verandert haar paradijs gaandeweg in een helse ervaring, zeker wanneer uit een misverstand een moeilijke situatie ontstaat waarbij ook haar buurman betrokken raakt. Troost en kracht vindt ze bij het bestuderen van de schapen. En daar helpt ook de Vacht! uit de titel bij. Hoe, dat laat ik hier liever in het midden.
"Misschien zou je af en toe van werk moeten wisselen. Niet vanwege je werk, maar vanwege je collega's. Nieuwe mensen om je heen, mensen die niet weten hoe groot je moestuin is, hoe je buurman heet en wanneer je voor het laatst de hemel zag, in plaats van deze vastgeroeste kliek collega's die denken dat ze je begrijpen, die pretenderen jou beter te kennen dan jij jezelf kent omdat ze dwars door jouw blinde vlekken kunnen kijken, ver voorbij jouw oogkleppen, die zelfs hiaten voor je invullen."
Het boek bevat een vlot geschreven boeiend en warm verhaal dat doet nadenken; het is soms pijnlijk, maar is tegelijk grappig. Maar het is vooral oh zo herkenbaar, want natuurlijk ervaren we zelf ook regelmatig een verplichte groepsdynamiek. Of je jezelf dan het liefst verstopt in je eigen schaduw, zoals Eline, of eerder lijkt op de vlotte collega die in een overdaad van sympathieke spontaniteit precies het verkeerde zegt, op de leidinggevende vol van boekenwijsheid, of op de collega die niet kan wegstoppen hoe ze over anderen denkt, het is herkenbaar uit het leven gegrepen.
Met spijt sloeg ik de laatste bladzijde om, verbaasd dat het boek al uit was. Ik was graag nog wat langer bij Eline gebleven. Een paar andere boeken van Cobi van Baars staan al op mijn 'wil ik lezen'-lijst.
1
Reageer op deze recensie
