Een stad met licht vol parelmoer

In Kamer in Oostende volgen we op het eerste gezicht twee hoofdpersonages, Koen Peeters, auteur, en Koen Broucke, kunstschilder en musicus. Maar eigenlijk zijn het er vier: ook de stad Oostende en de zee, die een paar maal in het boek zelf aan het woord is, spelen een erg belangrijke rol.

Koen Peeters, die regelmatig in Oostende komt, ontmoet tijdens een van zijn tochten door de stad per toeval Koen Broucke. Ze worden vrienden en spreken met regelmaat af in hun geliefde stad aan de zee om er het ‘perspectivisme’ te beoefenen. De term komt van Nietzsche en het komt erop neer om vanuit het perspectief van anderen te kijken naar grote en kleine feiten uit de geschiedenis. Via toevallige en minder toevallige ontmoetingen tijdens lange wandelingen door de stad, beschrijven ze op deze manier een geschiedenis Oostende en van een pak bekende levende en overleden inwoners zoals de kunstenaars Ensor en Spilliaert. Ook wordt benadrukt dat Oostende een stad is die steeds weer verandert, altijd zijn er bouwwerven en kranen te vinden, maar die toch zijn eigenheid behoudt. We maken kennis met de O.O.T, de Onvoltooid Oostendse Tijd. En met het licht, het licht vol parelmoer.

Een eerste blik op het boek is al voldoende om te weten dat dit geen alledaags boek is. Op de cover prijkt een werk van Koen Broucke, een zeezicht of marine waarin blauwe en paarse tinten overheersen, maar worden doorbroken door een feller roze en rood. Al bladerend door het boek valt het meteen op: er staan ook afbeeldingen binnenin. Het zijn vooral nog meer marines van Broucke, de zee is erg bepalend in dit boek. Maar hier en daar zijn er ook andere prenten. Het boek is opgebouwd uit 34 korte hoofdstukken – iets dat betekenisvol zal blijken.

Kamer in Oostende is vlot geschreven en aangenaam om lezen. Er zijn telkens korte hoofdstukjes waarin we de hoofdpersonen kunnen volgen. Het fijne is dat we zowat heel Oostende rondwandelen, vele fijne plekken herkennen of leren kennen, en ondertussen vanuit het perspectief van bekende en onbekende Oostendenaars kijken naar de grote en kleine geschiedenis van de stad. Heel wat overleden grootheden komen daarbij aan bod. Het gaat om kunstenaars zoals Ensor, Spilliaert en Permeke en schrijvers als Joseph Roth, Stefan Zweig, Paul Snoeck, Hugo Claus en Gaston Duribreux.

“Eindelijk begin ik de bezoeken aan Oostende te begrijpen. Als anderen uit de tijd stappen, kunnen wij even lopen in die verdwenen tijd. Dit tragische, romantische spel, dit valsspelen met zachte, terugdraaiende horloges, hebben wij samen nodig. Het zuivert ons van de somberheid.”

In dit boek wordt een spel gespeeld met realiteit en fictie. Gelukkig gebeurde dat in dit boek op een erg respectvolle manier. En bovendien noemt Koen Peeters niet iedereen bij naam en voornaam, de lezer moet af en toe een beetje gissen over wie het gaat. In het nawoord wordt iedereen dan wel genoemd, maar daar geeft de auteur ook eerlijk mee dat niet alles klopt, dat het feit dat personages de naam dragen van echte mensen, niet betekent dat ze het ook echt zijn, dat hij vaak overdreven en gelogen heeft, dat het fictie is…

Het boek is een ware ontdekkingstocht door Oostende door de ogen van Koen en Koen. Het is geen must, maar het is wel mooi meegenomen om de stad een beetje te kennen en al lezend de plekken ook te ‘zien’. Maar het is vooral een verrassende en boeiende tocht door deze stad aan de zee.