Vlot verhaal over ingrijpende gebeurtenissen

Het boek oogt mooi, de afbeelding op de kaft straalt meteen een Parijse sfeer uit. De roze tinten zijn erg opvallend aanwezig, en dat niet alleen vooraan, de kleur spat zowat van de rug af. Het is niet alleen aangenaam om te zien, tegelijk is de kleur al een eerste hint over de inhoud. Op de kaft staat verder nog “Een zoektocht langs verlies, liefde en bezieling”. Dat is meteen een tweede hint. En ja, eerlijk is eerlijk, what you see, is what you get. Dit boek neigt meer naar de betere lichtere literatuur dan naar die met een grote L.

Toch wordt de geïnformeerde lezer ook een beetje op het verkeerde been gezet, want dit boek wordt in de markt gezet een ‘literaire roman’ – een vlag die natuurlijk vele ladingen dekt, maar toch bepaalde verwachtingen schept. In interviews kunnen we lezen dat de schrijfster door een populaireboekenuitgever werd aangeraden om een meer literaire uitgeverij te zoeken. Voor sommige literatuurlezers kunnen de verwachtingen hierdoor wat te hooggespannen zijn. Bij de term ‘literaire roman’ mag de nadruk hier worden gelegd op ‘roman’.

Het is een boek van uitgeverij GiST, een uitgeverij die zich richt op schrijvers van 50 plus. En ook het hoofdpersonage van het verhaal, Christine, is de 50 net gepasseerd. De kunstenares heeft dus al een pak levenservaring. En haar leven ging niet steeds over rozen. In haar jonge jaren is iets erg ingrijpends gebeurd waardoor ze haar geliefde, Jacques, en de stad die haar erg na aan het hart lag, Parijs, heeft verlaten. Ze trok terug naar Nederland en heeft er met succes haar carrière uitgebouwd. In het begin van het boek reist ze terug naar Parijs om met een galerijhouder afspraken te maken over een nieuwe expo. Het wordt echter een confronterende reis. Ze vindt er na al die jaren haar Jacques terug, maar de gebeurtenissen geraken in een stroomversnelling en Christine wordt willens nillens geconfronteerd met haar onverwerkte verleden, dat ze tot nu negeerde, als zat het achter een gesloten deur. Verwerken en loslaten, dat is geen eenvoudige klus.

Dit boek over gaat over liefde en vriendschap, dood en verdriet. Het raakt zeker diepe thema’s aan, erg ingrijpende gebeurtenissen in het leven. Het verhaal zit goed in elkaar, is chronologisch opgebouwd in drie grote delen en net geen 50 korte hoofdstukjes, zonder ingewikkelde of uitdagende zinnen; dat leest vlot. De zware onderwerpen, denk aan verlies, rouw en verdriet, worden beschreven in een vlotte, makkelijk leesbare stijl met veel informatieve flashbacks. Het verhaal is ook af op het einde van het boek, de cirkel is rond. De setting is erg mooi, niet alleen Parijs spreekt aan, ook haar thuis in Nederland is treffend beschreven.

Minpuntje is dat er niet echt diep wordt ingegaan op wat Christine echt voelt en meemaakt. Je leest wel over haar vertwijfeling, over hoe ze in de put zit of weer opveert, maar als lezer voel je bijvoorbeeld niet dat de grond onder haar voeten wegzakt, je moet het er zelf bij bedenken. Er blijft afstand bestaan tussen boek en lezer. De emoties zijn er, dat is duidelijk, maar Christine blijft heel nuchter, ze deelt haar diepste zielenroerselen niet met de lezer. Dit boek blijft wat te oppervlakkig, het had gerust een stuk dieper mogen gaan.

De uitgeverij verdient een pluim. Het is een mooi initiatief om ook de minder jonge schrijvers een kans te bieden. Het voorbeeld van Anne Teunis is inspirerend: met veel doorzettingsvermogen en geduld heeft ze haar droom gerealiseerd en is haar roman gepubliceerd. Het boek is mooi verzorgd en goed geredigeerd. Het boek is minder aan te raden voor de liefhebbers van de zwaardere literatuur, maar erg geschikt voor wie graag een fijne roman leest, geen al te moeilijke literatuur over geen al te makkelijke onderwerpen.