Een bom van spanning en emotie

Hij wordt de koning van de dodencel genoemd. Officier van Justitie Randall Korn vindt er genoegen in om zoveel mogelijk doodstraffen te bekomen en geniet van elke executie. Of de veroordeelde ook effectief schuldig is, maakt verder niets uit.
Andy Dubois, een jonge student, lijkt de volgende onschuldige te worden die op Yellow mama (koosnaampje voor de elektrische stoel) terecht zal komen.
Het team van Eddie Flynn gooit alles in de strijd om deze onterechte executie te voorkomen, maar moet opboksen tegen het heersende racisme en het gemanipuleerde rechtssysteem.

"Beter dan John Grisham". Volgens de quote van The Times op de cover van het boek. De vergelijking met Grisham is niet onterecht. Ook Cavanagh verdiept zich in het dwalende rechtssysteem van Amerika. Alabama waar rassenhaat nog pertinent aanwezig is en een blanke meerderheid het grotendeels voor het zeggen heeft, is hier een voorbeeld van.

"Een county met een witte meerderheid die bang is voor een kleine zwarte gemeenschap is een wapen om te gebruiken. Mensen die bang zijn zullie bijna alles doen en ze zullen luisteren naar degene die hen zal redden. " (p. 124)

De advocaat van de duivel is deel 6 in een serie rond Eddie Flynn. Series zijn leuk, maar hebben het nadeel dat het soms moeilijk is om middenin aan te pikken.
Cavanagh heeft dat heel slim aangepakt. Hoewel zijn boeken rond zijn personage zijn opgebouwd, en dus als serie kunnen betiteld worden, is ieder deel perfect afzonderlijk te lezen.

Op geen enkel moment komt het boek belerend over en toch doen sommige stukken de lezer nadenken over de onevenredigheid die meestal alleen maar gebaseerd is op iemands huidskleur. De schrijnende toestanden die dit veroorzaakt worden niet geschuwd.

"Alleen in het meest geweldige land ter wereld moet een werkende moeder wikken en wegen of ze medicijnen kan kopen voor haarzelf of voor haar zoon."(p. 187)

Het boek laat een stroom van emoties op je los. Boosheid, ontzetting, verbazing, maar ook vertedering, onvoorwaardelijke liefde en vriendschap. Dit alles doorspekt met een flinke dosis humor. Het ene moment zit je met je tenen gekruld van de spanning en het volgende moment zit je te gniffelen. De magie van de schrijver.

Dit boek mag dan fictie zijn, het thema is dat geenszins. Uit de opmerking van de auteur (achterin het boek) blijkt dat de doodstraf niet altijd uitgesproken (en uitgevoerd) wordt in evenredigheid met de rechten van de veroordeelde. Soms worden de grondbeginselen van rechtvaardigheid koudweg genegeerd.
Het is nooit een goed idee om achterin een boek te spieken, maar bij deze zou ik aanraden om eerst de opmerking van de auteur te lezen. Het voegt wetenschap toe die dit verhaal nog meer doen leven en beleven.