Een leven even kleurrijk als een tuin

Lola Randl besluit haar drukke leven in Berlijn achter haar te laten en in te ruilen voor een huis en een grote tuin op het platteland in de regio Brandenburg, de dunst bevolkte regio van West-Europa. Al gauw blijkt een eenvoudig leven in de natuur nog niet zo makkelijk.

Hoewel ik verwachtte aan een (autobiografische) roman te beginnen, zijn het uitsluitend korte artikeltjes. Ik dacht tijdens het lezen eerst aan een soort dagboek. Maar het zijn eerder beknopte stukjes die het goed zouden doen in een wekelijkse column in een tijdschrift als Libelle of Landleven. Met titels als PASTINAKEN, ZADEN en KWEEKGRAS tot MIJN MOEDER, LEEM, BLOEIENDE LANDSCHAPPEN en niet vergeten DE MINNAAR en DE MAN gaat het over de natuur en de tuin, relaties en mensen.

En waar ik verwachtte dat het vooral over haar eigen tuin zou gaan, gaat het vooral over de tuin van de buren Herman en Irmgard en over de tuin van haar moeder. Want ook in het dorp ontsnapt ze niet aan de wakende ogen van haar moeder die haar kleine tuinexperimenten voortdurend in de gaten houdt en becommentarieert. De auteur heeft dan ook geen al te groene vingers.

Het boek bevat interessante weetjes over de natuur, planten en dieren die de auteur telkens verrassend weet te verbinden met menselijke wetmatigheden. Interessante weetjes over het leven van bijen, over de mol tot regenwormen.

Zoals er bloemen en planten in alle kleuren zijn, zijn er ook mensen van allerlei pluimages. Ook in een dorp dat tot de dunst bevolkte regio van het hele land behoort. Want ook een plattelandsdorp ontsnapt niet aan de globalisering. Op een dag besluit de auteur dat ze een café wil beneden bij hen in huis en dus vond ze een Japanse die in hun huis een café wilde beginnen.

Dus wordt het dorp al snel overspoeld door Japanners. Het dorpsplein is in de weekenden stevig in Japanse handen. Ze lopen het hele dorp door, verkennen en maken foto's. De Japanners voelen zich in elk geval minder vreemd dan zijzelf.

Want hoe dan ook, is een plattelandsdorp als een tuin. Hoewel veel zichtbaar is, speelt zich ook veel af onder de grond. Met ongeschreven wetten en onzichtbare regels. Het dorp als een individu. Want hoewel iedereen vlug alles van iedereen lijkt te weten, kijkt men soms de andere kant op. Want de auteur heeft een man, die ze afstandelijk steeds 'de man' noemt, heeft ook een minnaar 'de minnaar' genoemd die ook om aandacht vraagt en met wie ze afspreekt in het minnaarshuis. Ook de analyticus die ze eigenlijk niet meer wil zien, maar die ze af en toe nog ziet.

Planten, bloemen en dieren doen wat ze doen en leiden een geordend en gestructureerd leven. Met mensen en de schrijfster zelf is dat al heel wat minder het geval. Het is zoeken, twijfelen, zichzelf en de eigen motieven in vraag stellen en op zoek gaan naar rust en vooral zichzelf. Maar ook op het platteland kun je niet weglopen voor jezelf. Dat lijkt de auteur beetje bij beetje te ontdekken. Haar tuin en leven op het platteland wordt langzaamaan even kleurrijk als zijzelf.

Hoewel het boek interessante wereldbeschouwelijke vragen stelt, blijft de toon luchthartig en hilarisch.

Het is een boek vol met zelfspot, geestig en amusant. Het boek is heel vlot geschreven en leest dan ook lekker weg. Leuk om tussendoor te lezen.