Het geheime leven van een conciërge

Een filosofische roman over het geheime leven van een conciërge, over kunst en literatuur én klassenverschillen.

'Ik ben weduwe, klein, lelijk en vlezig, ik heb likdoorns en, als ik op bepaalde zelfongerief teweegbrengende ochtenden af mag gaan, de adem van een mammoet.'

Zo stelt de miskende conciërge Renée zich in het begin van het boek aan ons voor.

Deze zin vond ik echt hilarisch. Ze doet erg veel moeite om er voor te zorgen dat we haar niet sympathiek vinden. Ze gedraagt zich naar het (cliché)beeld dat de maatschappij heeft van een conciërge: laag geschoold, arm, onwetend, dom en onbeduidend. De zinnen ademen een sarcasme uit, de zelfspot spatte van de eerste pagina's. Ze doet geen moeite om opgenomen te worden in de kring van andere mensen. Tegelijk leest ze in het geheim wereldliteratuur en filosofie, interesseert ze zich voor kunst en cultuur. Ze bekijkt artfilms en luistert naar klassieke muziek. Ze vindt troost in de Kunst.

Naast Renée volgen we ook Paloma, een twaalfjarig hoogbegaafd meisje, dat in het rijkeluisflatgebouw woont waar Renée de conciërge is. Haar ouders zijn rijk en haar zus Colombe is een briljante universiteitsstudente.

Paloma ziet haar leven al voor zich, het leven in de vissenkom, en vindt dat het hele leven een klucht is.
Omdat ze geen zin kan ontdekken in het leven en de race van de volwassenen haar absurd lijkt, ziet ze geen andere mogelijkheid dan op haar dertiende verjaardag, over zes maanden, zelfmoord te plegen.

Over twee buitenbeentjes dus en ze hebben nog zes maanden om elkaar te ontdekken. Dit boek gaat ook over de onzichtbare klassenverschillen die er zijn tussen rijken en armen.

'... Armoede is als een maaimachine en maait al onze vaardigheden in de omgang met anderen weg, en laat ons leeg en ontdaan van gevoelens achter, zodat we de gruwel van het heden kunnen verdragen...'

Het vertelperspectief is afwisselend geschreven vanuit het perspectief van Renée en dan vanuit het perspectief van Paloma. Beiden hebben ook een ander lettertype, het kan maar zo gemakkelijk zijn.
Andere dingen in het boek zijn niet zo gemakkelijk. De lange onduidelijke zinnen, vaak met moeilijke woorden maken dat het boek moeizaam leest. Soms echt draken van zinnen of zinnen die steken als met de stekels van een egel. Elegant zijn ze zeker niet. Dat maakt het lezen tot een worsteling, zeker de eerste honderd pagina's. Ergens tussen pagina 100 en 150 gaat het beter wanneer de Japanner meneer Kakuro Ozu ten tonele verschijnt en zijn intrek neemt in het appartement.

Dan ontstaat er een hechte vriendschap tussen die drie mensen.

Hoe het verder afloopt, vertel ik niet, dat moet je maar zelf lezen.

Hoewel de tweede helft van het boek beter werd, kon het mij toch niet (meer) bekoren. Ik miste mooie zinnen met mooie beelden en poëtische taal. Ook de gedachten van Paloma, het twaalfjarige meisje, vond ik totaal ongeloofwaardig en niet passen bij haar leeftijd, ze mag dan al hoogbegaafd zijn. De ontwikkeling die de personages doormaakten, vond ik soms veel te haastig gaan en ook ongeloofwaardig. Voeg daarbij de stekelige zinnen en je begrijpt dat ik niet wild word van dit boek.

Een boek zo elegant als een egel? Nee, ik kan er de schoonheid en elegantie niet in vinden.