Teleurstellend

Mijn verwachtingen voor dit boek waren hoog. De flaptekst beloofde een verhaal vol sterke vrouwen, wraak én overwinning. Wat ik uiteindelijk kreeg? Vrouwen die zichzelf pas iets waard vinden als ze in maatje 0 passen, een verhaallijn over kanker die volledig overbodig was en hier en daar een feministische uitspraak. Dat ik teleurgesteld was, is een understatement.

Het boek begint sterk, met een voorafschaduwing naar het einde. Daarna gaat het voornamelijk bergafwaarts. Vanaf het eerste hoofdstuk blijkt dat Jack houdt van magere, jonge vrouwen. Perfecte modellen met maatje nul die braaf jaknikken. Faye ziet er niet (meer) zo uit. Na haar zwangerschap is ze wat bijgekomen en hecht ze minder belang aan haar uiterlijk. Jack vindt haar te dik, slonzig. Als lezer verwachtte ik een hoofdpersonage dat zich hiertegen zou verzetten, in het begin misschien niet verbaal en enkel in haar gedachten. Dit gebeurde dus niet. Doorheen het verhaal hecht Faye steeds meer waarde aan haar uiterlijk en het materiële. Zo valt ze niet enkel een tiental kilo’s af, ze laat ook haar borsten vergroten. Dit laatste doet ze niet omdat ze het zelf zo graag wilt, nee ze doet het om Jack te pesten. Of dat probeert Läckberg de lezer toch wijs te maken. Hij heeft haar verlaten en ze wil hem ‘terugpakken’, ze wil er voor zorgen dat hij terug gek wordt op haar. Want zo alleen kan haar wraakplan slagen… Als ik op voorhand had geweten dat het verhaal zo op haar lichaam zou focussen en hoe mannen alleen maar wild worden van één soort lichaamstype had ik het boek eerlijk gezegd nooit gekocht.

Wat ik wel fijn vond om te lezen, waren de afwisselende verhaallijnen. Eentje in het verleden en de andere in het heden.De oudere verhaallijn is in het begin niet zo interessant omdat je als lezer al snel een vermoeden krijgt waar de auteur naartoe werkt, maar naarmate het boek verder vordert wordt deze verhaallijn steeds boeiender. Het is uiteindelijk zelfs een van de sterkere punten van het boek. De jongere Faye is een aangename verademing met de tweeëndertige jarige ‘fake’ Faye.

Een iets minder sterk uitgewerkte verhaallijn is die van Faye’s beste vriendin Chris. Na ongeveer een derde van het boek, vertelt ze totaal onverwachts dat ze kanker heeft. Dit verandert niets aan Faye’s wraakplan of haar leven. De hele verhaallijn voelt als een poging om wat meer emotionaliteit in het boek te stoppen. Een zielig verhaal om Faye’s gevoelige kant te laten zien of ‘hoe oneerlijk het leven wel niet is’. Er zijn duizenden manieren om dit te doen, en deze ziekte gebruiken is niet de juiste manier. Het is een gemakkelijke oplossing die niets toevoegt aan het verhaal. Aangezien het boek focust op vrouwen in business, zou het toepasselijker zijn geweest om bijvoorbeeld een faillissement of een financiële tegenslag te gebruiken in plaats van kanker. Nu komt het over alsof de auteur wel heel wanhopig was om een zo hoog mogelijk dramagehalte toe te voegen.

Natuurlijk heeft het verhaal ook sterke punten, anders zou ik het nooit hebben uitgelezen. Want ondanks al de frustraties, kon ik het boek soms ook niet wegleggen. Läckbergs schrijfstijl is erg levendig en vooral haar dialogen overtuigen. Daarnaast wil je ook weten hoe het boek eindigt. Het boek bestaat uit drie delen en aan het begin van elk deel staat een schuingedrukt tekstje dat zich in de toekomst afspeelt. Naarmate het verhaal vordert, krijg je als lezer een idee van wat er is gebeurd maar je weet het natuurlijk niet zeker… En net deze spanning, het willen weten wat gaat komen en tegelijk ook verwachten wat er gaat gebeuren, is dé sterkte kant van het boek. Het is wat Gouden Kooi een thriller maakt.

Oorspronkelijk gaf ik het boek twee sterren en een half, maar tijdens het schrijven van deze recensie werd ik er steeds meer van overtuigd dat dat eigenlijk te veel is. Eén ster krijgt het boek vanwege Faye’s verleden en hoe Läckberg de lezer hier perfect weet te misleiden. De andere ster omdat de vrouwelijke hoofdpersonages in het boek intelligent zijn, een eigen succesvolle business uit de grond stampen en hun vrouwelijke troeven in een mannenwereld weten uit te spelen. Jammer genoeg blijkt ook dat Faye zichzelf zonder deze vrouwelijkheid (die overigens erg door een mannenblik wordt bekeken) niets waard vindt. En dat om te slagen in het leven, je een bepaalde type vrouw moet zijn.