Een typische Arlidge

Dit 11de boek in de Helen Grace serie komt een beetje trager op gang dan de vorige boeken. Maar eens het verhaal werkelijk is gestart, is het moeilijk om het boek weg te leggen. Een typische Arlidge dus.

Zoals altijd zijn de moorden die het plot op gang trekken zowel gruwelijk als fascinerend. Een inbreker die zijn slachtoffers vastbindt terwijl ze nog (half) slapen, klinkt als iets dat iedereen kan overkomen. Combineer dit met een hoofdinspecteur die werkelijk alles aankan (zonder een nachtje in het ziekenhuis te moeten blijven…) en je hebt het recept voor een werkelijke pageturner.

Arlidge schrijft, net zoals altijd, vanuit verschillende invalshoeken. Zowel de inspecteurs, slachtoffers als dader komen aan bod. En toch slaagt hij er telkens in om de identiteit van de moordenaar en zijn/haar beweegredenen te verbergen, zonder dat de hoofdstukken vaag of te geknutseld aanvoelen.

Hoewel er meerdere standpunten zijn, is die van Helen Grace uiteraard het meest aanwezig. In dit deel van de serie is de hoofdinspecteur veel minder haar standvastige zelf. Sinds haar machtsstrijd met brigadier Joseph Hudson is Grace haar zelfvertrouwen beginnen wankelen. De laatste gebeurtenissen uit het vorige boek gaven de genadeklap. Meer dan ooit zien we een twijfelende, onzekere Helen die zo gefocust is op zichzelf staand houden dat ze niet zien hoe slecht het gaat met haar vriendin Charlie Brooks. Door geen hulp te vragen en de strijd met de wereld op haar eentje aan te gaan, maakt Helen enkele fouten die haar niet alleen haar badge maar ook haar vrijheid kunnen kosten…

Doordat de moordenaar uit het vorige boek nog steeds op vrije voeten is, zijn er in Kom eens gauw twee verhaallijnen die door elkaar lopen. Dit zorgt voor extra druk bij Helen en brengt ook het beeld van de ‘eenzame, door tragedie geteisterde’ inspecteur weer naar boven. Arlidge doet een goede poging om de verhaallijnen met elkaar te verweven, maar het is niet voldoende. De manier waarop er met de psychiater wordt afgerekend is teleurstellend en vooral veel te snel. Als dit altijd al Arlidge zijn plan was geweest, had hij deze verhaallijn beter afgerond in boek 10.

Een personage dat dan weer wel eindelijk haar verdiende tijd en groei krijgt, is Emilia Garanita. Al enkele boeken wordt haar stem luider, besteed Arlidge meer aandacht aan haar als persoon, maar toch bleef ze altijd oppervlakkig. In Kom eens gauw leer je haar eindelijk op een meer persoonlijke manier kennen en kom je als lezer te weten dat er meer is dan enkel ‘de journaliste’ Emilia. Haar strijd met Helen staat voor één keer niet op de eerste plaats.

Kom eens gauw is het 11de boek in de Helen Grace serie. De onoverwinbare hoofdinspecteur wankelt een beetje, maar weet uiteindelijk toch stand te houden. Arlidge zijn vlotte schrijfstijl, korte hoofdstukken en lugubere moorden maken van dit boek wederom een pageturner. Maar langzaam begint de lezer toch naar wat vernieuwing te verlangen. Nu Helen Garce in oude patronen hervalt en opnieuw alle protocollen negeert, is het toch vooral de vraag hoelang ze dit nog kan volhouden. Wanneer is het genoeg? En wie gaat haar dan tegenhouden?